Polderen

Afgelopen februari zei Jan Kremer, voorzitter van de adviescommissie kwaliteit van Zorginstituut Nederland, nog in Medisch Contact: “We gaan niet streven naar consensus, de tijd van polderen is voorbij.” Hij zei dit bij de bekendmaking van het nieuws dat ZiN deze zomer zou komen met een kwaliteitsstandaard IC, omdat het het veld ondanks vijf jaar polderen niet was gelukt om zelf met zo’n richtlijn te komen.

Inmiddels weten we wat het gevolg is, tenminste volgens hoogleraar IC geneeskunde Armand Girbes: een richtlijn die een gevaar is voor patiënten. En Girbes is een man die zoiets met enig gezag kan zeggen, want hij is een van de schrijvers van de richtlijn die in 2006 is ingevoerd. Het werk van Kremer doet hij af als “een lege richtlijn zonder normen en toetsbare kwaliteitsindicatoren.”

Het was Wim Schellekens die (afgelopen vrijdag, via Twitter) direct de essentiële vragen op een rij zette: hoe moeten zonder heldere normen intensivisten hun IC inrichten en bestuurders verantwoordelijkheid dragen, hoe moet de Inspectie toezichthouden en handhaven, hoe moeten zorgverzekeraars voldoende geld leveren en hoe moeten patiënten goede en veilige IC-zorg krijgen?

Met andere woorden: we zijn terug bij af. Zonder consensus van de veldpartijen lukt het niet om tot een richtlijn te komen waarin de partijen zich kunnen vinden, en de afgelopen vijf jaar hebben aangetoond dat het die veldpartijen zelf niet is gelukt om tot consensus te komen.

De vraag is: hoe nu verder? ZiN heeft doorzettingsmacht en kán dus stellen: dit is het en jullie doen het er maar mee. Maar hiermee zou het in één klap alle krediet van het veld verspelen, voor zover het bij de veldpartijen überhaupt al krediet heeft opgebouwd. Er lijkt dus niets anders op te zitten dan toch maar weer te gaan polderen. Een trieste constatering.