Polderen in de zorg
“Tripartite overleg tussen zorgverzekeraars, zorgconsumenten en zorgaanbieders. Polderen in de zorg noem ik het altijd maar. De minister heeft gezegd dat de markt zichzelf moet regelen. Dan is het toch vanzelfsprekend dat de drie betrokken partijen met elkaar gaan praten.”
Is hier een van de initiatiefnemers van Stichting Trikolon aan het woord, de nieuwe patiëntenorganisatie die opkomt voor de belangen van alle burgers en die druk wil uitoefenen op zorgverzekeraars, zorgaanbieders en overheid? Nee, hier sprak de Oldenzaalse notaris Wim Gaalman, die ik juli 2006 interviewde voor Arts en Auto over de oprichting van Zorgoverleg Nederland. Ook hij wilde er met dit initiatief zijn voor iedereen in Nederland die ooit met zorg te maken krijgt, ongeacht of hij al patiënt is of nog niet. De NPCF en de Consumentenbond stonden sympathiek tegenover zijn idee, maar het kwam nooit van de grond.
Gaat dat Trikolon nu wel lukken? Het ambitieniveau is hoog. Trikolon wil in lokale coöperaties de kostenstijging in de zorg tegengaan. Niet alleen met patiënten, maar met alle Nederlanders. Met andere woorden: Trikolon lijkt in dezelfde valkuil te trappen die Zorgoverleg Nederland nekte. Gezonde mensen hebben helemaal geen zin om na te denken over gezondheidszorg. Tenzij ze mantelzorger zijn natuurlijk, maar dan hebben ze het met dat mantelzorgen al druk genoeg. Gezonde mensen hebben bovendien meer belang bij kostenbeheersing in de zorg: als je niets mankeert, voel je ook niet zo de behoefte om te betalen voor wat je toch niet gebruikt tenslotte. Voor mensen die ziek zijn, ligt de nadruk juist op het verkrijgen van optimale zorg, ongeacht wat dat kost. Trikolon vertegenwoordigt dus niet één partij met één belang. Discussie binnen de eigen gelederen ligt dan al snel op de loer.
1 reactie
Toch zou het een goede zaak zijn als dit initiatief wél van de grond kwam. Kijk naar de ontwikkelingen in de langdurige zorg: wie ziek is, moet leren handelen op basis van “eigen kracht”. De mantelzorgers en buurtbewoners moeten leren helpen om die eigen kracht te ondersteunen. En pas als die mogelijkheden zijn verkend, wordt gekeken wat nog aan formele zorg nodig is. Wie al gebruikmaakt van de langdurige zorg, zal in veel gevallen niet meer de energie hebben om in dit veranderende veld zijn eigen belangen te behartigen. Het zijn juist de mensen die nu nog gezond zijn die dit zouden moeten doen. Niet alleen uit solidariteit met hen die niet meer gezond zijn, maar ook omdat zij zelf ooit van die langdurige zorg afhankelijk zullen worden.
Carity
21 april 2013 / 13:48