Populisme is té makkelijk
Bas Leerink van Menzis pakte fors uit tijdens het recente Glazen Tafel Debat van Nefarma. De gevreesde kostenstijging in de zorg in de komende jaren van 61 naar tachtig miljard euro kan met de helft worden beperkt, stelde hij. En om te onderstrepen hoe, somde hij rijp en groen een aantal efficiencymaatregelen op. Het specialisteninkomen korten, ingrijpen in de volumestijging van de ziekenhuiszorg, het aantal afdelingen radiologie beperken, of scans in India laten beoordelen. Dit alles in de vorm van retorische “hoe kan het dat”-vragen.
Een andere vraag die hij stelde was: “Hoe kan het dat men in het ene ziekenhuis in 27 procent van de gevallen in eerste instantie voor een bepaald duur innovatief geneesmiddel kiest, terwijl dat in een ander ziekenhuis in 95 procent van de gevallen gebeurt?”. Die vind ik té gemakkelijk. Een voor de hand liggend antwoord is bijvoorbeeld: omdat het ziekenhuis dat 95 procent scoort een academisch centrum is dat niet alleen patiëntenzorg levert, maar ook aan zorgvernieuwing doet en dus ervaring opdoet met nieuwe, mogelijk voor de patiënt betere behandelingen.
Een wedervraag voor Leerink heb ik trouwens ook: hoe kan het dat de ene zorgverzekeraar veel strenger is in het niet vergoeden bij off-label indicaties dan de andere? Dus zo dat het voor de patiënt van de keuze van zijn zorgverzekeraar afhangt of hij wel of niet in aanmerking komt voor bepaalde vormen van zorg die levensreddend zijn of een betere kwaliteit van leven geven?
