Pragmatisme

Als uit een enquête onder een kleine duizend mensen een meerderheid zegt te wensen dat de zorg weer in handen komt van de overheid, vinden ‘de Nederlanders’ dan dat de zorg weer terug moet naar de overheid?

En weten die kleine duizend mensen dan precies waarover ze het hebben? In een opiniestuk zet econoom Marcel Canoy een paar zegeningen van het huidige stelsel op een rij: het is solidair, de zorgverzekeraars hebben een betere prikkel gekregen om zich te richten op chronisch zieken, de kosten van mensen op minimum inkomensniveau zijn in de afgelopen tien jaar gedaald met 100 euro per jaar (nominale premie met gemiddeld eigen risico minus zorgtoeslag) en het aantal wanbetalers is sterk gedaald. Zijn mensen zich hiervan bewust? Zijn ze zich bewust van het feit dat we geen ‘marktwerking’ kennen in de zorg maar ‘gereguleerde marktwerking’ (hoezo niet in handen van de overheid)? En van het feit dat juist de laatste jaren de focus verschuift naar meerjarencontracten als basis voor marktsamenwerking?

Politieke partijen blijken overwegend wél te begrijpen wat het huidige stelsel ons brengt

De politieke partijen blijken volgens hun verkiezingsprogramma’s overwegend wél te begrijpen wat het huidige stelsel ons brengt. VVD, SGP, CU en D66 willen het stelsel handhaven. PvdA wil dit in ieder geval deels ook. CDA en GroenLinks willen dat de verzekerden binnen het huidige stelsel meer te zeggen krijgen. Alleen SP, PvdD en 50Plus willen de overheidsrol van voor 2006 weer in ere herstellen. Misschien niet toevallig partijen die bij gebrek aan ervaring met regeringsverantwoordelijkheid verkeerd inschatten hoe moeilijk het voor een overheid is om goed te sturen op de zorg zonder iedereen tegen zich in het harnas te jagen en dus zetelverlies te vrezen. De keuze voor een stelsel is ook een vorm van pragmatisme.