Quick wins

Ik had nooit gedacht dat ik het nog eens zou zeggen, maar het moet toch maar een keer: ik pleit voor de terugkeer van Postbus 51. Gewoon van die ouderwetse spotjes op tv waarin de overheid ons uitlegt hoe het moet. Ja, ik weet het: ik heb op deze plaats te pas en te onpas geroepen dat ik Postbus 51 onnodige overheidsbetutteling vond. Maar ik had het mis. We hebben die betutteling blijkbaar keihard nodig.

Als we als burgers nog niet eens weten dat we gerust de huisarts kunnen bezoeken zonder daarmee een deel van ons verplichte eigen risico te verspelen, dan is er echt iets mis. En dan hebben we dus duidelijk een overheid nodig die ons voorleeft en die ons uitlegt wat goed voor ons is. De stelselherziening in de zorg is een dermate majeure verandering, met zo veel tussentijdse wetswijzigingen en aanpassingen en zo veel op elkaar lijkende termen (zoals eigen risico en eigen bijdrage), dat het voorspelbaar was dat de burger volledig de weg zou kwijtraken. De voorlichting op dit niveau heeft de afgelopen jaren duidelijk tekort geschoten. Een terugtredende overheid, prima. Maar dan moet die overheid wel duidelijk aan de burger uitleggen wat de gevolgen van dat terugtreden zijn en hoe hij daarnaar moet handelen. Dat is niet gebeurd en de minister gaat ons nu vast beterschap beloven.

Toch blijft in mijn achterhoofd een vervelende gedachte knagen. De gedachte dat de overheid hier een mogelijkheid voor quick wins zag. Dus: dat in Haagse achterkamertjes is gefluisterd: “Zullen we maar niet te veel zeggen over dat eigen risico? Zullen we maar de suggestie laten bestaan dat dit voor álle zorg geldt? Dan gaan mensen ook minder naar de huisarts en dan hebben we die winst vast binnen.”

Of ben ik nou te cynisch?