Rent-a-friend

Het bedrijf Vertroetel je Ouders stond vorige week even flink in de belangstelling door een artikel in de Volkskrant en misschien nog wel meer door de voetnoot Betaalde aandacht die Arnon Grunberg er vervolgens over schreef.

De reacties die ik de afgelopen dagen op Twitter las op de berichtgeving over Vertroetel je Ouders zijn divers. De een noemt het een mooi concept. Een tweede vindt het goed dat het bedrijf er is, maar ook pijnlijk dat het nodig is. Met dit laatste ben ik het niet eens. Het wekt namelijk de suggestie dat eenzaamheid onder ouderen het belangrijkste bestaansrecht is voor het bedrijf en ik denk niet dat dit waar is. Oprichter Tom Crouse legt in het Volkskrant-artikel duidelijk uit dat hij zelf niet in staat was om zijn moeder de muzikale verpozing te bieden waarnaar ze verlangde, maar dat hij wel een pianist kende die dit verlangen kon invullen. Vooral heel mooi dus dat hij die inhuurde en niet ingegeven door een gevoel van eenzaamheid van zijn moeder. Maar afgezien daarvan, het is geen vanzelfsprekendheid dat ouders en kinderen goed met elkaar overweg kunnen. Daarom is het voorstelbaar dat een ouder soms de afleiding van ander gezelschap wenst. En dan is er niets mis mee om dit in te huren.

In zijn voetnoot riep Grunberg de vraag op of er een principieel verschil is tussen een au pair en het inkopen van aandacht voor ouders. Het antwoord is natuurlijk nee. Net zoals er ouders bestaan die geen tijd hebben voor hun kinderen, bestaan er ook kinderen die geen tijd hebben voor hun ouders. Dit verklaart waarom er ook zorg au pairs bestaan. Wie op internet gaat zoeken, heeft er binnen vijf minuten een ingehuurd. Keus genoeg.