Saamhorigheid

Uitkijkend naar het jaarlijkse teambuildingsuitje met de vakgroep chirurgie, was er rond de kerst enige consternatie over de sneeuw op de pistes. Of beter gezegd, het ontbreken ervan. Dat zou de pret van het nakende weekend weleens kunnen bederven. Als lid van de organisatie baarde me dat natuurlijk de nodige zorgen.

Gelukkig viel er in de eerste weken van het nieuwe jaar voldoende poeder om de pistes tot in het dal wit te kleuren. Deze betere weerberichten werden herhaaldelijk gedeeld in de – speciaal hiervoor in het leven geroepen – groepsapp. Inmiddels is het uitje alweer achter de rug en is, op een enkele ribbreuk na, iedereen heelhuids teruggekeerd.

In retrospect zijn het echter niet zo zeer de weersomstandigheden of de centimeters nieuwe sneeuw die het succes van een dergelijk weekend bepalen. Het is de saamhorigheid buiten de ziekenhuissetting. Het zijn de diepgaande gesprekken die je met elkaar voert waarmee je de mens achter de collega in de witte jas beter leert kennen, begrijpt wat hem of haar drijft of welke uitdagingen er thans spelen in de werkprivébalans.

‘Het weer is niet bepalend voor het succes van zo’n weekend’

De aandacht voor de ‘mens achter de dokter’ en de ‘werkcultuur’ strekt verder dan zo’n weekend. Het is van essentieel belang deze elementen het hele jaar door mee te nemen in de samenwerking als groep.
Daarom ben ik ook verheugd dat de beweging Zin in Zorg blijft groeien. Dat is te zien aan het toenemende aantal ambassadeurs, maar ook aan de ziekenhuizen die zich bij ons melden met verzoeken invulling te geven aan dit thema.

Vooruitkijkend gaat Zin in Zorg zich de komende tijd ook op andere beroepsgroepen dan de arts richten. Al verschillen de accenten; het werkplezier en de bevlogenheid van zorgprofessionals staan in vrijwel alle zorgberoepen onder druk. VvAA blijft zich onvermoeid inzetten de bevlogenheid van zorgprofessionals te
bevorderen en waarborgen.