Samenredzaam

De drie overheidsdocumenten die in het vorige kabinet werden gepubliceerd – IZA, GALA en WOZO – ademden alle drie dezelfde boodschap uit: naast de formele zorg moet meer aandacht komen voor de informele zorg die mensen elkaar kunnen bieden. Dit mogelijk maken vraagt om een nieuwe balans in de samenwerking tussen professionele zorgverleners en de mensen in het informele netwerk.

In lijn hiermee pleit Zorginstituut Nederland nu voor een aanpassing van de Wet langdurige zorg die ruimte moet creëren om het vinden van deze nieuwe balans te faciliteren. Het signalement dat het hierover publiceert, heeft het over ‘van zelfredzaam naar samenredzaam’. Geheel naar verwachting levert dit kritiek op langs de lijn van ‘we mogen het dus zelf oplossen’ of ‘de zoveelste bezuinigingsmaatregel’. Toch zijn de termen goed gekozen. Zelfredzaam zijn past bij het individualisme dat in onze samenleving een dominante factor is geworden. Samenredzaam heeft een ondertoon van iets voor elkaar overhebben of omzien naar elkaar.

Samenredzaam heeft een ondertoon van iets voor elkaar overhebben of omzien naar elkaar

Ook het Zorginstituut zal beseffen dat dit niet iets is wat een signalement als vanzelfsprekend tot stand gaat brengen. Maar dit maakt het niet minder waardevol dat het ons wijst op het belang ervan.

Het besef dat de zorg niet over de volle breedte beschikbaar zal blijven met de vanzelfsprekendheid waaraan we in de loop der jaren gewend zijn geraakt, begint inmiddels echt wel door te dringen. Als we dit niet ondervangen door wat meer over te hebben voor elkaar, gaan we mensen aan hun lot overlaten.