samenwerking

Wat doet een arts met een patiënt die tot de tanden toe bewapend met internetkennis en een in het hoofd al vastliggend behandelplan de spreekkamer binnenkomt? Wat als deze patiënt niets wil weten van kaders, richtlijnen en uitleg van de arts? Slechts uitvoering verzoekt van zijn/haar eigen diagnostisch plan (het is tijd voor een MRI) en behandelplan (ik heb nu wel lang genoeg gewacht). Hoe passen patient empowerment en samenwerking binnen de arts-patiënt relatie?

Gelijkwaardigheid is er niet tussen dokter en patiënt

Eerlijk gezegd heb ik niets met het begrip ‘patient empowerment’. U zult me misschien ouderwets vinden, maar mijn ervaring is dat een dergelijk fenomeen alleen past bij een gelijkwaardige positie. Die gelijkwaardigheid is er per definitie niet in de werkrelatie tussen dokter en patiënt. En dat zal zo blijven, ongeacht alle kennis die beschikbaar is via de media. De één heeft kennis (en zou de emotie moeten kunnen beteugelen) en de ander heeft de emotie (maar mist doorgaans de kennis). Soms sta ik namelijk aan de andere kant. Als ik patiënt word, voel ik mijn onkunde (ander vakgebied), mijn machteloosheid (welke keuze betekent nu wat?) en mijn afhankelijkheid.

Onder deze omstandigheden moet er een samenwerking ontstaan tussen ongelijkwaardige partners. De basis daarvan moet wederzijds vertrouwen en respect zijn. Zodat de dokter kan overbrengen waarom sommige behandelingen wel kunnen en andere niet. Zodat de patiënt duidelijk kan maken wat hij of zij eigenlijk wil bereiken. Zodat zij binnen de kaders kunnen samenwerken aan herstel. Zonder wederzijds vertrouwen en respect lukt het niet. Want het ontbreken van een klik is niet goed voor de kwaliteit van de behandeling. Dan is een patiënt beter af bij een collega. Misschien één die meer kan met het begrip empowerment.