Schaduwdokters
In het weekblad The New Yorker van 27 juni staat een regelrecht historisch artikel. Dat heet The Shadow Doctors, en heeft verder als simpele introductie: ‘The underground race to spread medical knowledge as the Syrian regime tries to erase it’. Vooral medische professionals mogen dit niet ongelezen laten. Vanwege het bijna niet te bevatten leed dat hier wordt beschreven. Maar ook vanwege de heldenmoed waarmee artsen en andere zorgprofessionals te midden van een hel op aarde, en met groot gevaar voor eigen leven, hun roeping blijven volgen.
Ruim vijf jaar duurt de oorlog in Syrië nu al. En één constante vanaf het begin was de doelgerichte vernietiging, door het regime van president Bashar-al Assad, van de gezondheidszorg in door rebellen beheerste gebieden. Ziekenhuizen werden, en worden nog steeds, steeds opnieuw gebombardeerd, intussen ook met steun van Assads bondgenoot Rusland. Ook medische professionals zijn permanent doelwit van de Syrische regering, inclusief methodisch uitgevoerde liquidaties – bijna 700 van hen kwamen tot nu toe om.
Wat in het artikel uit The New Yorker het meeste aanspreekt, is het lot van weerloze burgers. Als slachtoffers van onbegrensd regeringsgeweld; en nog eens éxtra in dodelijk gevaar zodra zij actief medische hulp zoeken. Onthullend is ook wat hier duidelijk wordt gemaakt over de misdadigheid van het Assad-regime. En dan is er dus ook die derde rode draad: van vooral artsen die zich, in Syrië zelf maar ook daarbuiten, de bijna onmogelijke taak hebben gesteld om hulp en zorg te blijven verlenen. En die hiervoor wegen en oplossingen vinden die niet alleen heel veel moed vereisen, maar die ook improvisatie en innovatie vergen waar je als lezer stil van wordt.
Maar als er nou iets is waarvoor écht geldt: MUST-READ, dan is dat wel ‘The Shadow Doctors’
Ik ga ‘The Shadow Doctors’ hier verder niet samenvatten, en draag u op om het zelf te lezen. Van begin tot eind, 6900 woorden lang, geschatte leestijd 34 minuten, en gratis ook voor niet-abonnees van The New Yorker. Wel voeg ik nog iets toe over reacties van andere lezers, en over de man die het geschreven heeft.
Zeker op social media worden superlatieven te snel uit de kast gehaald. Eén variant die je te veel tegenkomt, specifiek als het om publicaties gaat, luidt natuurlijk: must-read. Maar als er nou iets is waarvoor écht geldt: MUST-READ, dan is dat wel ‘The Shadow Doctors’. Ook in veel reacties op Twitter klinkt dit door: ‘if you read one thing today, read this’ … ‘an article every adult should read’ … ‘essential reading if you have a heart’ … ‘everyone should read this’.
Ik zal tot slot de verleiding weerstaan om uit te weiden over medeplichtigheid ook hier in Nederland aan het Kwaad dat in Syrië plaatsvindt. Dit betreft vóór alles de PVV. Samen met overig extreem-rechts in Europa, zoals Geert Wilders’ politieke hartsvriendin Marine Le Pen (wier Front National zich direct vanuit Rusland laat financieren), opereert die als gehoorzame bondgenoot van Assad-steunpilaar Vladimir Poetin, in hun gezamenlijke inzet voor vernietiging van de Europese Unie. Maar dat is een verhaal voor een ander platform.
Tot besluit een positieve noot, voor zover dat bij dit onderwerp mogelijk is. Dit betreft de auteur van ‘The Shadow Doctors’. Ben Taub is nog maar midden twintig, studeerde voorjaar 2015 af aan de Columbia Journalism School in New York, en ontdekte hoogstpersoonlijk – aldus dit artikel in New York Magazine – ‘a new way to fund journalism in the 21st century’. Hij deed dit door mee te doen aan The Voice, de waanzinnig succesvolle Amerikaanse versie van onze eigen The Voice of Holland. Ver kwam hij hierin niet, maar wel ver genoeg om met het geld dat hij hiervoor kreeg een eerste reis te maken naar de grens van Syrië, die zijn journalistieke loopbaan hielp lanceren.
Media hebben het tegenwoordig financieel zwaar. En wie nu kiest voor een loopbaan in de journalistiek, moet behoorlijk wat durf en idealisme meebrengen. Maar wat een artikel als ‘The Shadow Doctors’ duidelijk maakt, is dat er in onze wereld dingen gebeuren, inclusief heel verschrikkelijke dingen, die alléén bekendheid kunnen krijgen door de inzet van onafhankelijke en integere journalistiek.
Soms zijn dingen van een dusdanige verschrikkelijkheid, dat je al snel geneigd bent om te zeggen dat er gewoon ‘geen woorden voor zijn’. Wat Ben Taub nu laat zien, in The New Yorker, is dat die woorden er gelukkig wél zijn. Dus lees zijn artikel. En verspreid het verder, via alle social media waarop u zelf actief bent.
