Sociaal ongemakkelijk
Nu wij ons sinds enkele weken in sociaal opzicht weer kunnen mengen, zie ik om mij heen naast opluchting en enthousiasme, ook de meest aandoenlijke vormen van sociaal ongemak de revue passeren.
Het is interessant om te zien hoe verschillend mensen elkaar willen begroeten na anderhalf jaar afstand houden. Doen we een box met de vuist of gebruiken we de afstandelijke versie met de ellenboog? Gaan we gewoon huggen of geven we toch een hand (met een alcoholpompje in de aanslag voor erna)? Buigingen en zwaaibewegingen worden ook weleens geregistreerd. Het geeft aan hoe lastig het is om de juiste vorm te kiezen, het valt immers niet te voorspellen waar iemands voorkeur naar uitgaat. En doet u dan mee met de ander, of blijft u bij uw eigen voorkeur? Wat u ook kiest, het blijft superieur aan beeldbellen, appen, telefoneren en e-mail. Deze vormen hebben ons geholpen het contact met elkaar niet te verliezen, maar de noodzaak tot fysiek samenzijn blijft bestaan. Samen denken, lastige vraagstukken oplossen en u proberen te verplaatsen in de ander. Aan onderwerpen om met elkaar te bespreken, lijkt momenteel geen gebrek te zijn.
‘De noodzaak tot fysiek samenzijn blijft bestaan’
Wij als zorgprofessionals maken ons grote zorgen om het arbeidstekort en de groeiende vraag naar zorg in de toekomst. Dit is een vraagstuk waar we met z’n allen een antwoord op moeten formuleren, het liefst gevoed en ontworpen door zorgprofessionals zelf. Aangezien de toekomst bij de jeugd ligt, doen we er goed aan om te starten met aandachtig luisteren naar onze jongste collegae. Het toeval wil dat dit ook kan, zelfs in fysieke vorm. Op 27 november bij een event van Zin in Zorg. De tijd om samen te denken over de toekomst is meer dan rijp. Bedenk in de tussentijd alvast hoe u iedereen wilt begroeten!