Sorry
In 2009, toen de zogenoemde Mexicaanse griep voor het eerst van zich liet horen en deskundigen waarschuwden voor een mogelijke pandemie, was ik nog hoofdredacteur van een nieuwsmagazine voor artsen. Maandenlang hield H1N1 de redactie en ook de wereld in zijn greep. Uiteindelijk vielen de gevolgen enorm mee, maar dat die Nieuwe Influenza A niettemin een kreng is, mochten mijn echtgenoot en ondergetekende de afgelopen weken ervaren.
Kort na elkaar werden wij gevloerd door hoge koorts en andere narigheden. Met in het geval van mijn echtgenoot, bij wijze van kers op de taart, nog een bacteriële longontsteking erbovenop. Als oud-verpleegkundige had ik al zo’n vermoeden, maar mijn echtgenoot was te ziek om zijn bed te verlaten en een huisarts laten komen, doe je alleen als je op sterven na dood bent, nietwaar? Enfin, het kostte me nogal wat overredingskracht, maar uiteindelijk werd de huisarts toch ingeschakeld en maakte een antibioticum betrekkelijk snel korte metten met de pneumonie.
Wat mij betreft zijn er anderen die meer aanleiding hebben om ‘sorry’ te zeggen
Op zulke momenten weet je weer hoe goed het is dat we hier toegang hebben tot geneesmiddelen én zorgprofessionals die verstand van zaken hebben. Toen ik zelf weer enigszins bijgetrokken was en me met cappuccino en laptop in het eerste lentezonnetje op ons terras waagde, kwam ik op internet foto’s tegen van Syrische gezinnen in tenten aan de Macedonische grens. Met het verhaal erbij van een arts. Zijn werkzaamheden lieten zich nog het best beschrijven als dweilen met de kraan open, meldde hij. Letterlijk, want de zieken bevonden zich in natte tenten, onder natte dekens en in het hele kamp waren geen droge kleren meer te vinden.
Ik dacht aan hoe beroerd ik me de tien voorafgaande dagen had gevoeld in mijn schone bed. Je zou die krengerige griep maar tegen het lijf lopen terwijl je in een tentenkamp verblijft, dacht ik. En: je zou die dokter maar zijn. De hele dag liep hij zich te verontschuldigen, schreef hij. ‘Sorry’ was zijn meest gebezigde woord. Wat mij betreft zijn er anderen die meer aanleiding hebben om ‘sorry’ te zeggen. Maar die zijn te druk met het dichthouden van grenzen.
1 reactie
Wat heb je dat prachtig verwoord Marjan! Die mensen leven onder erbarmelijke omstandigheden en dan ziek zijn is zeker geen pretje.
Ronald
12 april 2016 / 15:03