Spoedeisende hulp
Buikpijn, erge buikpijn. Zaterdag 14.00 uur. Mijn dochter heeft het slecht. Bel de huisartsenpost. Iemand aan de andere kant van lijn vraagt me het hemd van het lijf, en daarna nog eens mijn dochter. Ja, u kunt een afspraak maken met een van de huisartsen. Vereerd ben ik.
Aangekomen op de post drie kwartier wachten, waarom is me een raadsel. Onderzoek huisarts. “Zou zo maar appendicitis kunnen zijn, maar ik kan hier de diagnose niet met zekerheid stellen. Ik verwijs naar stad op 20 kilometer van hier, naar de SEH.” Mooi.
Half uur later aangekomen aldaar. Receptioniste waarschuwt dat het een lange middag kan gaan worden. Dochter veel pijn. Na 30 minuten aan de beurt. Nu begint de ellende pas echt! Wachten, wachten, wachten. Uur na uur, het worden er zes. Verpleegkundige, dokter A, dokter B, dokter C. (in totaal tien dokters gezien) Bloedonderzoek. Urineonderzoek. Voor de tweede keer deze dag. Echo. Lijkt wel op blindedarmontsteking.
Dochter crepeert zo langzamerhand. Pijnstillers. Het lijkt erop dat ze geopereerd gaat worden. Nuchter blijven. Inmiddels 22.00 uur, nog niets gebeurd. Opname. Dochter veel pijn. Is nu erg laat op de avond en net spoedgeval tussendoor. Operatie morgenochtend. Slaap lekker.
Ochtend. Geen arts te bekennen. Geen tijd voor operatie, veel spoedgevallen die voor gaan. Dochter honger, pijn, ongebruikte infuusnaald steekt, is hinderlijk. Ouders wachten, wachten, wachten, op de dokter die niet komt.
Maar dan eindelijk zondag 18.00 uur…De operatie wordt uitgevoerd. Over een half uur. Dochter murw, stuk, emotioneel en lichamelijk. Morgen vroeg naar huis.
In de ochtend weer geen dokter. Om 11.30 eindelijk naar huis. Nog even snel vergeten infuusnaald verwijderen.
Onzinnig: de spoedeisende hulp wordt pas 28 uur na binnenkomst in de SEH verleend. Is dit uit te leggen? Begrijp ik iets van het voornemen om het aantal SEH’s in Nederland terug te brengen tot 40!? Hoe lang zullen dan de mensen moeten wachten op hun spoedeisende klacht?
Verbaasd, verbijsterd. Onbegrijpelijk. Schandalig. Onmenselijk. Door mij aan den lijve ondervonden. Schrap dit onzinnig plan. Mijn dochter gaat het naar omstandigheden goed. De bittere smaak in mijn mond blijft. Nederland op zijn smalst. Zorg in de marge. Slechte kwaliteit. Jammer.
1 reactie
Een duidelijk voorbeeld van de negatieve kanten van de gevolgen van keuzes die gemaakt zijn.
Huisartsenpost: wij kunnen goed triëren, en veel geld besparen! Kom maar, kom maar! Hoe meer klandizie, hoe meer centjes.
Zorgconsument die zorg afneemt van de HAP: ik betaal mijn premie, dus ik heb recht op zorg, die niet spoedeisend is. Ook al gaat dit ten koste van de dochter van Maarten Kok. Vaginale jeuk is voor mij immers ook een spoedgeval, ik betaal mijn premie, dus het personeel van de HAP moet hier minstens een half uur aan besteden.
Politiek, en haar baas ZN willen blijkbaar niets liever.
Zij staan te klappen van enthousiasme!
Huisarts verwijst vervolgens naar ziekenhuis 20 kilometer verderop; ZN staat opnieuw te juichen:
“De cowboys in de periferie moeten we mijden, ja toch?
Alleen de beste zorg kopen wij in. ”
Er wordt op de borst getrommeld.
Schrijnend dat ZN dit verhaal durft te verkopen als “verbetering van de kwaliteit van zorg ” .
Dochter Kok heeft te lang pijn gehad. Ouders Kok zijn te lang bezorgd geweest.
Adequate en snelle professionele zorg is dochter Kok ontnomen. Ook de nazorg is voor verbetering vatbaar.
( Nazorg zit in DBC-pakketje, dus centen reeds in the pocket, dus ondergeschoven kindje?
Nee, collega specialisten, niet verontwaardigd reageren: het opvangen van complicaties van medisch- specialistische ingrepen is bijna core business geworden voor huisartsen )
Wij zouden allen eens achter de oren moeten krabben.
Willen wij dit stelsel ECHT? Wie wordt er beter van?
E.Kriek
17 juni 2014 / 21:07