Sportblessure

Heel even overwoog ik om de nadere uitwerking van het Programma sport en bewegen in de buurt écht serieus te gaan lezen. Tot ik op de eerste zin stuitte: ‘Dit kabinet heeft bewust gekozen om het sport- en beweegbeleid te combineren met gezondheidsbeleid en preventie.’ Preventie? Als er nu één woord is waarmee ik Edith Schippers (VWS) níet associeer, dan is het preventie. Al in de derde zin geeft Schippers dit ook onomwonden toe trouwens, want daar lezen we: ‘Mensen beslissen uiteindelijk zelf hoe gezond ze willen leven.’ De vanzelfsprekendheid waarmee ze deze draai maakt, is duizelingwekkend. Ik word cynisch bij het lezen van zo’n tekst.

Ronduit lachwekkend wordt de brief als Schippers ons als fictief voorbeeld van een gezonde sportvereniging HSV Bravo in Nootdorp voorschotelt. Jong en oud komen hier samen om te bewegen, lezen we. Yeah, right. Ze ruilen zelfs skateboards en rollators stel ik mij zo voor. Sporten met senioren? Met zulke oudjes wil je als zestienjarige echt niet gezien worden. Mijn kinderen lachen mij vierkant uit als ik hen voorstel samen een rondje te gaan joggen. Ik ben bang dat beleid en praktijk in dit voorbeeld erg ver uit elkaar lopen. En ik wil niet eens weten welke welzijnswerker is losgelaten op het zinnetje ‘Bij HSV Bravo gaan gezelligheid en gezondheid goed samen.’

Voor gezond buurtbeleid is toch echt meer nodig dan een sportcentrum. Begin eens met de gezonde keus de gemakkelijke keus te maken. McDonald’s kan wel bezig zijn om zijn vertrouwde geel-rode logo te vervangen door groen omdat dit een associatie zou oproepen met ‘natuurlijke bronnen’, maar daarmee blijft een hamburger toch een hamburger. En vooralsnog domineert die het straatbeeld nog veel meer dan de gezonde snacks die Schippers in de kantine van HSV Bravo wil serveren.