Stelseldiscussie

Marian Kaljouw, bestuursvoorzitter van de Nederlandse Zorgautoriteit, heeft de laatste dagen de volle laag gekregen in reacties op haar blog, waarin ze schrijft dat we niet het stelsel ter discussie moeten stellen, maar de manier waarop we de zorg bekostigen. Uit het jongste jaarverslag van het ministerie van VWS weten we dat het de laatste jaren begint te lukken de zorgkosten onder controle te krijgen. Op zich goed nieuws, maar het feit dat het goedkoper inkopen van geneesmiddelen als belangrijkste reden wordt genoemd waaróm dit lukt, geeft wel te denken.

Een van de vele reacties op de blog van Marian Kaljouw komt van iemand die opmerkt: “Het stelsel begint langzaam maar zeker te werken nu alle vangnetten onder het systeem weg zijn. Verzekeraars missen echter voldoende kennis om op kwaliteit in te kopen.” Dit laatste is cruciaal. De zorgverzekeraars mogen niet bepalen wat kwaliteit is, maar bij hen ligt wel de taak om de kwaliteit van zorg te gebruiken als basis voor hun zorginkoop. Dat ze die taak nog steeds niet naar behoren kunnen vervullen, heeft alles te maken met het gegeven dat veel zorgaanbieders de afgelopen tien jaar de hakken in het zand hebben gezet om de kwaliteit van hun werk inzichtelijk te maken.

Als die kwaliteit duidelijk is, hebben de zorgverzekeraars hét essentiële middel in handen om te sturen op de kosten van de zorg. Pas dan zijn ze ten volle in staat om de rol te vervullen die ze in dit stelsel behoren te spelen. Hieraan voorbijgaan en liever het stelsel ter discussie stellen, is an easy way out. De gedachte achter het stelsel deugt. Het is nu zaak er versneld invulling aan te geven op de manier waarop het bedoeld is.

Delen