Stilte, opname

Het is interessant de reacties te zien die minister Edith Schippers losmaakt met haar voorstel het gesprek tussen arts en patiënt op te nemen. In een van die reacties wordt het ‘een zeer bedenkelijke ontwikkeling’ genoemd en een voorbeeld van ‘heilloze transparantiedwang die onze maatschappij aan het ziek maken is.’ Een ander stelt dat ‘controle en wantrouwen’ het uitgangspunt vormen. Een derde stelt de vraag: ‘Heb ik dan geen recht op bescherming?’

Het zijn allemaal reacties die vanuit het defensief geschreven zijn en eerlijk gezegd begrijp ik dat niet zo goed. Is het voorstel van de minister niet vooral bedoeld vanuit het perspectief van de patiënt? We weten dat die een groot deel van de verstrekte informatie uit het consult niet onthoudt. Hij kan dit ondervangen door iemand mee te nemen die meeluistert, maar ook dat biedt minder zekerheid voor exacte reproductie dan een opname die kan worden teruggeluisterd.

De gedachte lijkt te overheersen dat een opgenomen gesprek tegen de arts kan worden gebruikt. Vreemd, want als het goed is verstrekt de arts tijdens het consult alleen op basis van de wetenschappelijke opleiding die hij heeft gevolgd informatie die aansluit bij de vraag van de patiënt. Op zijn mening over andere zaken zit de patiënt niet te wachten. Heel anders is het soms tijdens de interviews die ik doe. Hierin krijg ik nogal eens terzijdes te horen waarin de arts dingen vertelt die niet voor publicatie bedoeld zijn. En niet zelden krijg ik halverwege het gesprek de verbaasde opmerking: “Werk jij nog met pen en papier? Neem het toch gewoon op joh.”