The best of

Ik baal ervan dat ik niet in de buurt van Rotterdam woon. Als ik straks wat ga mankeren en ik moet een medische behandeling ondergaan, dan wil ik natuurlijk naar het beste ziekenhuis van Nederland. Ik ben zuinig op mijn lichaam, vind dit een kostbaar goed en wil dat er met uiterste zorgvuldigheid mee wordt omgegaan als ik de operatietafel op moet. Maar als ik daarvoor als Amsterdammer naar Rotterdam moet, veroordeel ik mijn familie en vrienden wel tot een trein- of autoreis van ruim een uur. En liefst iedere dag natuurlijk, want als ik ziek ben wil ik vertroeteld worden met aandacht. Vooropgesteld dat ik in Rotterdam terecht kan tenminste, want iedereen wil natuurlijk naar het beste ziekenhuis van Nederland, dus het kan niet anders of daar ontstaat een enorme wachtlijst.

Zullen we maar eens ophouden met het publiceren van ‘best of”-lijstjes? Begrijp me niet verkeerd: ik gun het Ikazia Ziekenhuis zijn uitverkiezing op waarderingssite zorgkaartnederland.nl enorm. Er kan er maar één de beste zijn. Maar het probleem is dat dit niet zozeer sneu is voor die 98 andere ziekenhuisorganisaties in ons land, maar vooral voor de patiënten die daarin belanden. Zij blijven toch maar mooi verstoken van de best denkbare zorg, en dat is geen prettige gedachte als je wat mankeert.

De beste genoemd worden is altijd gebaseerd op een subjectieve beleving van mensen die de behoefte hebben om een ervaring te delen. Belangrijker is het besef dat kwaliteitsverbetering een voortdurende opwaartse spiraal hoort te zijn. En in dat streven gaat het er niet om de beste te zijn, maar jezelf continu op basis van meetbare criteria te verbeteren ten opzichte van je eigen functioneren.