Verkeerde bed

Een ziekenhuis dat tegen een capaciteitsprobleem aanloopt omdat alle bedden vol liggen met patiënten kan twee dingen doen: het kan zijn probleem oplossen of het kan de media opzoeken. De Limburgse ziekenhuisgroep Zuyderland deed gisteren het laatste en dat helpt niet. Natuurlijk, een politieke partij kan op basis van het nieuwtje Kamervragen gaan stellen, en gelet op de aanstaande verkiezingen is de kans zeker aanwezig dat dit gebeurt. Maar Kamervragen leiden zeer zelden tot concrete oplossingen op korte termijn. En ondertussen blijft gewoon Zuyderland zelf en niemand anders de eigenaar van het probleem.

Wat ook niet helpt, is roepen dat dit de schuld is van ‘de marktwerking in de zorg’

Wat ook niet helpt, is roepen dat dit de schuld is van ‘de marktwerking in de zorg’, wat ik op Twitter helaas toch voorbij zag komen. Het gaat hier om verkeerde-bedproblematiek – onvoldoende doorstroming van kwetsbare ouderen naar het verpleeghuis – en over dat onderwerp schreef ik in de eerste helft van de jaren negentig al mijn eerste artikelen. Ik durf de stelling aan dat ik niet de eerste was en dat ik aansluit in de rij van collega-journalisten die hier al eerder over schreven.

Veel waarschijnlijker is dat de kern van het probleem ligt in samenwerking. Of liever gezegd: in het ontbreken daaraan. Verkeerde-bedproblematiek voorkomen vraagt om structurele samenwerking tussen huisarts, thuiszorg, wijkverpleging, verpleeghuis en ziekenhuis. Een intensief traject waarin al die partijen bereid moeten zijn om te denken en handelen in termen van de patiënt, maar wel de enige oplossing. Waarbij het zelfs de vraag is of die patiënt dan wel altijd definitief in het verpleeghuis hoeft te belanden.