Voorsorteren

Een buitengewoon verrassend briefje in onze brievenbus. “Lieve mensen, jullie kennen ons niet, maar wij zijn goede vrienden van jullie linker- en rechterburen en wij praten de laatste tijd regelmatig met elkaar over hoe wij ons leven willen vormgeven als we wat ouder worden. Alle zes zijn we van mening dat zorgen voor elkaar hierbij een waardevol uitgangspunt is. Hoe mooi zou het zijn als we dit in de jaren die voor ons liggen in elkaars directe nabijheid kunnen doen, als mantelzorgende buren of je wilt naburige mantelzorgers. Natuurlijk hebben wij geen zicht op de vraag welke toekomstplannen jullie hebben, maar als jullie het idee hebben om de komende jaren te gaan verhuizen, zouden wij dan eens mogen komen praten over overname van jullie huis?”

We moesten hier echt even over nadenken. Hadden wij eigenlijk verhuisplannen? Niet echt, konden we direct aan elkaar toegeven. Ja natuurlijk, vage dromen genoeg, maar iets concreets? Nee.

Toch sprak het idee achter het briefje vooral mij heel erg aan. We weten dat de overheid van ons verlangt dat we meer voor onszelf en voor elkaar gaan zorgen, en nu treffen we hier zowaar twee mensen (of eigenlijk zes) die in aansluiting hierop heel serieus voorsorteren op de jaren die komen gaan, de kwetsbaarheid die daarmee gepaard gaat en de informele zorg die voor hen dan een rol gaat spelen.

Het gaat me wat ver om deze mensen nu meteen te nomineren voor de volgende editie van de Mantelzorgawards, die gisteren voor het eerst werden uitgereikt, maar ik waardeer het wel dat ze een vraag opwierpen waarover waarschijnlijk nog maar weinig mensen van onze leeftijdsgroep (tweede helft vijftig) al serieus nadenken. Het kan beslist geen kwaad dit wel te doen.

Delen