Voorsprong door techniek

Gisteren stond ik op deze plaats stil bij de bevinding van het Sociaal en Cultureel Planbureau dat mensen op het platteland niet per se meer voor elkaar overhebben dan mensen in de steden. In het verlengde hiervan wijs ik u graag op dit verhaal over de Groningse gemeente Adorp. Een dorp zoals er veel meer zijn aan de randen van ons land:  een gering inwoneraantal, verstoken van alle voorzieningen die we in grotere gemeenten normaal vinden (pinnen, je boodschappen doen), ouderen die moeten toezien hoe de jongeren wegtrekken naar de steden, met vergaande vergrijzing tot gevolg.

De strekking van dit artikel is natuurlijk niet: geef ouderen een tablet en ze redden het verder wel. Maar de strekking is wel dat het mogelijk is om mensen met een relatief kleine interventie beter zelfredzaam te maken. Als je dankzij zo’n tablet kunt internetbankieren en je boodschappen kunt laten thuisbezorgen, draagt dit ertoe bij dat je langer in je vertrouwde dorp kunt blijven wonen. En als je kunt Skypen met je elders wonende kinderen en kleinkinderen, speelt dit een rol om te voorkomen dat je eenzaam wordt, ook als je bij toenemende kwetsbaarheid gaandeweg steeds minder vaak de deur uitkomt.

Wie meer zelfredzaam is, hoeft minder een beroep te doen op anderen. Een beroep waaraan ook op het platteland niet iedereen even bereid is gehoor te geven, zoals het SCP ons leert. En minder vaak de vraag krijgen of je ergens mee kunt helpen, zal beslist de bereidheid vergroten om zo af en toe wél te helpen als het echt nodig is. De bevinding van het SCP is dus geen doemscenario voor de plattelandsgemeenten, als maar wordt geïnvesteerd in randvoorwaarden om de hulpvraag tot behapbare proporties te beperken.