Waarschuwingssignaal
Een zorgwekkend bericht van brancheorganisatie ActiZ. Het heeft het signaal opgevangen dat gemeenten soms proberen ouderen in een verpleeghuis opgenomen te krijgen zonder dat die daarvoor de geëigende indicatie hebben. Financieel aantrekkelijk voor ze, want ze vallen dan onder de Wet langdurige zorg en dus niet meer onder de Wmo, waarvoor die gemeenten financieel verantwoordelijk zijn.
Als dit signaal echt blijkt te kloppen, is de eerste vraag natuurlijk hoe het zo makkelijk mis kan gaan met de indicatiestelling. Maar relevanter lijkt mij de vraag welke ouderen het zijn die zich dit kritiekloos laten aanpraten. Willen ze het graag? Of zijn ze niet mondig genoeg om zich te verweren tegen de suggestieve vraag ‘Hebt u al gedacht aan opname in een verpleeghuis?’
De achterliggende vraag is: is er niemand die de oudere bijstaat tijdens het keukentafelgesprek en die de gemeente tot de orde roept? Zijn al deze ouderen kinderloos? Of zijn het juist de kinderen die zich de suggestie van de gemeente graag laten aanleunen, omdat ze denken ‘Weer een zorg minder’. Als dat laatste het geval is, zijn we helemaal ver van huis, want dan zijn we nog niets opgeschoten sinds het ‘Hier is mijn moeder, regelen jullie het verder?’-debat van ActiZ van 10 april 2012. Dan is de beoogde participatiesamenleving nog wel héél ver weg.
4 reacties
Voorzitter,
Ik ken een echtpaar op leeftijd, bijna 58 jaar getrouwd, altijd spaarzaam geleefd en altijd hard gewerkt om het wat beter te
krijgen voor later, vooral voor hun kind.
De laatste decennia wordt het zwaarder. De chronische ziekte van de man trekt zo nu en dan een zware wissel op de gezondheid, maar vooral de sluipende Alzheimer bij de vrouw verandert de toekomst drastisch.
Huisarts en later de geriater worden geraadpleegd, maar met de
duidelijkheid van de diagnose wordt het niet beter.
Er wordt AWBZ indicatie gevraagd en gekregen – wat overigens tam elijk ingewikkeld was-maar ze willen eigenlijk liever niet te veel mensen over de vloer. Ze willen het liefst zo lang mogelijk samen, niet eenzaam in eigen omgeving blijven wonen.
De case-manager doet zijn best, maar hoe het precies zit met vervoer, eventueel een andere woning en welke voorzieningen
zijn er precies, is ingewikkeld. En het echtpaar wil zo lang mogelijk zelfstandig wonen.
Als het – ook met steun van familie – niet anders kan, moeten ze uit elkaar. Mevrouw gaat naar een verpleeghuis, man blijft achter. Hij bezoekt haar elke dag, en elke dag vraagt hij zich af of zijn vrouw toch niet langer thuis had kunnen blijven.
Hij is redelijk tevreden over de kwaliteit van het verpleeghuis, maar het is voor hem geen alternatief voor thuis. Familieleden
en vrijwilligers willen bijspringen, maar de organisatie daarvan loopt vaak niet. Er is niet of nauwelijks contact met de huisarts. Twee keer per jaar is er een gesprek over het zorgplan in het verpleeghuis, maar dat is meer een papieren exercitie dan een gesprek over wat het beste zou zijn.
Uiteindelijk lukt het de man om een flat dichtbij het verpleeghuis te
krijgen, dankzij de bemiddeling van de zorgaanbieder.
Voorzitter,
Ik ken deze man en vrouw zo goed omdat het mijn vader en moeder zijn.
En dit is wat mij motiveert om een rol te willen spelen in de enorme
opgaven waar we als samenleving voor staan:
Uitgerekend nu, waar we de gevolgen van de financiële crisis moeten opvangen en waar de uitgaven aan langdurige zorg zo
stijgen dat, als we niets doen, de zorg voor kwetsbare ouderen en jongeren in de waagschaal stellen voor toekomstige generaties.
Uitgerekend nu, waar bij ongewijzigd beleid de uitgaven van de langdurige zorg zullen stijgen tot een niveau dat hoger ligt dan alle landen van Europa in 2040.
3
Uitgerekend nu waar de bedoelingen van de AWBZ van destijds – een beschaafde regeling voor bijzondere ziektekosten –
ondergraven zijn doordat we van alles er onder hebben gebracht; veel kosten die niet met ziek zijn te maken hebben en ook niet bijzonder zijn.
Uitgerekend nu moeten we dus werken aan een waardevolle toekomst voor kwetsbare mensen.
— Goed voorbeeld verdient navolging; Kangaroe woning? Container in de achtertuin? Ouders dicht bij eigen huis? Ouders in huis opnemen? Geld speelt geen rol bij de spreker.
Geeft de spreker zelf het goede voorbeeld van een participatiesamenleving?
Wat de spreker zelf niet doet, mag hij niet vragen of eisen van anderen.
De spreker was Martin van Rijn.
ANH Jansen
1 mei 2015 / 19:52U leest nergens in mijn blog dat ik ervoor pleit dat iedereen zijn vader of moeder in huis moet nemen of in een containerwoning in de achtertuin moet onderbrengen. Waar het om gaat is dat gemeenten niet het recht hebben om ouderen richting het verpleeghuis te duwen omdat dit hen financieel beter uitkomt.
Frank van Wijck
1 mei 2015 / 22:11De achterliggende vraag is: is er niemand die de oudere bijstaat tijdens het keukentafelgesprek en die de gemeente tot de orde roept? Zijn al deze ouderen kinderloos?
Of zijn het juist de kinderen die zich de suggestie van de gemeente graag laten aanleunen, omdat ze denken ‘Weer een zorg minder’. Als dat laatste het geval is, zijn we helemaal ver van huis, want dan zijn we nog niets opgeschoten sinds het ‘Hier is mijn moeder, regelen jullie het verder?’-debat van ActiZ van 10 april 2012.
Dan is de beoogde participatiesamenleving nog wel héél ver weg.
–En wat betekent dit dan? En wat is nu de ‘participatiesamenleving”? En door wie wordt deze beoogd? En voor wie zou het wat opleveren?
CPB Zorgkeuzes in kaart maar eens doornemen; zo denkt en handelt de Overheid.
Het is Wij en Zij.
Wij de Overheid.
Zij de burgers, zijnde niet-ambtenaren en/of niet-politici.
En dat wil dan gaan participeren?
Frank Kalfshoven viel het ook op en hij schreef er vandaag, zaterdag, in de Volkskrant een stukje over.
ANH Jansen
2 mei 2015 / 14:44http://www.volkskrant.nl/dossier-zorg/dure-denkfout-in-gezondheidszorg~a3994788/
Door: Frank Kalshoven 2 mei 2015, 02:00
10
De schatkist versus het volk, zo zou je het kunnen samenvatten. De afgelopen weken ging het hier over scholing en de sociale zekerheid, waarbij de conclusie luidde dat bijscholen als je WW krijgt op korte termijn een gat slaat in de begroting, maar op lange termijn meer oplevert dan het kost voor de samenleving. Bijscholen loont.
Iets soortgelijks, zullen we straks zien, speelt rond de gezondheidszorg. Preventie is slecht voor de schatkist op korte termijn, maar goed voor de Nederlandse bevolking op lange termijn. En net als in de kwestie van de sociale zekerheid is in de zorg een hoofdrol weggelegd voor het maken van sommen.
–Koop die krant of schaf het artikel zelf aan.
Wij en Zij.
Dezelfde filosofie ligt ten grondslag aan het beleid inzake AWBZ, WLZ, Zvw e.d.
ANH Jansen
2 mei 2015 / 15:13