Wat vond Roger?

Sinds ik niet alleen veel speelfilms zelf bekijk maar er ook soms iets over schrijf, maak ik graag gebruik van digitale bronnen met het oordeel van liefhebbers en professionele critici. Zoals de website IMDb natuurlijk; maar ook, minder bekend maar zeker zo goed, rottentomatoes.com. Dan is er, voor een snelle check met korte besprekingen, Leonard Maltin’s Movie Guide, behalve als boek ook beschikbaar als app met downloadbare inhoud en dus ook offline te raadplegen (maar alleen voor Apple’s iOS). Maar ook nadat ik al die bronnen heb gecheckt, dan nog weet ik niet helemaal zeker of ik een bepaalde film nou wel of juist niet moet gaan bekijken. Want eerst wil ik dan nog weten: wat vindt Roger Ebert?

Vorige week overleed hij, pas 70 jaar oud. Als filmcriticus begon hij in 1967, en werd behalve door een veelbekeken tv-programma vooral bekend als filmcriticus van het dagblad de Chicago Sun-Times. En hij deed dit allemaal zo goed, dat hij Amerika’s op afstand meest populaire en invloedrijke criticus werd; en ook de eerste filmcriticus die ooit, in 1975, een Pulitzer Prize kreeg, én bij wiens dood publiekelijk werd stilgestaan vanuit het Witte Huis in Washington.

Eberts kracht zat hem in zijn enthousiasme, dat wars was van elke bekrompenheid en hokjesgeest. Of een film nou als megaproject uit Hollywood kwam of juist uit het low-budget arthouse-circuit: Roger Ebert kon overal van genieten, zolang een film maar voldeed aan essentiële voorwaarden die voor ieder genre gelden. Zoals een pakkend verhaal, een plot zonder gaten, en een vaste regisseurshand.

Wat je vaak ziet als mensen ouder worden, en zeker ook bij filmcritici, is een groeiend cynisme en slecht humeur omdat ‘vroeger alles beter’ was. Maar niet bij Roger Ebert: die bleef altijd een inspirerend optimist, ook over zijn eigen vak en dus over de speelfilms van nu. En wat zijn optimisme extra bijzonder maakt, is dat dit ook overeind bleef in de laatste elf jaren van zijn leven, nadat in 2002 bij hem schildklierkanker werd vastgesteld. Die jaren waren een zware lijdensweg. Sinds 2006 kon Roger Ebert niet meer normaal eten en drinken, en ook niet meer praten, vanwege een serie operaties in zijn kaak. Maar schrijven, en bloggen, bleef hij tot letterlijk zijn laatste levensdag.

The Huffington Post publiceerde een speciaal artikel over zijn ziekte, waarin zijn artsen hoog opgeven van de moed en kracht die hij consequent ten toon spreidde. Zelf ben ik op nog zoek gegaan of er misschien een overzicht is van Eberts recensies van speelfilms met een medisch thema. Dat heb ik niet gevonden (maar gelukkig wel een lijst van zijn top-10 besprekingen van ‘rock movies’). Maar alle recensies die hij ooit schreef, staan overzichtelijk te lezen op rogerebert.com. En ik wil niet afsluiten zonder in elk geval een páár links naar ‘medische films’ die hij zijn maximale score van vier sterren waard vond. Dus lees wat Roger Ebert vond van The Fugitive, One Flew Over The Cuckoo’s Nest, Away From Her, The King’s Speech, The Diving Bell And The Butterfly, Kinsey en Amour, en laat u inspireren.