‘We hadden elkaar trouw beloofd’

Soms gaat het enige tijd goed, maar dan opeens roept de man van huisarts Emmeline Backhuys weer dat hij er een eind aan gaat maken. Hij dreigt daarbij het hele gezin mee te nemen. Onder het pseudoniem Willemien Bloemink schreef Backhuys een boek over het dreigende gezinsdrama dat haar leven lange tijd beheerste. “Het was een rechercheur die me aanraadde het hele verhaal op papier te zetten.”

Wie met Emmeline Backhuys spreekt, ziet een gezellige, goedlachse arts. Haar devies lijkt te zijn: zie overal de humor van in. Deze levenshouding heeft haar al die jaren misschien wel op de been gehouden. “Maar ook de steun van dierbaren, familie en vrienden heeft daaraan bijgedragen.”

Ze wilde al vroeg geneeskunde studeren maar had op de middelbare school moeite met natuurkunde. “Dus werd het theologie”, zegt ze. “Want predikant leek me ook een heel mooi vak. In de avonduren heb ik mijn natuurkunde opgevijzeld zodat ik uiteindelijk kon switchen en toch nog geneeskunde kon
gaan doen.”

Emmeline is op haar 52e nog altijd waarnemend huisarts. Daarnaast is ze ook coach, waarbij ze een beroep doet op haar pastorale vaardigheden. De zorg voor haar kinderen staat echter voorop. “Ze gaan me boven alles. Ik heb altijd het werk rond de kinderen gepland en ik zocht werkplekken waar ik binnen de schooltijden kon werken. Ik vind dat er altijd een ouder thuis moet zijn, zeker als de kinderen aan het puberen zijn. Ik zeg altijd: ik ben fulltime moeder en in mijn vrije tijd huisarts.”

Inmiddels is ze alweer jaren gescheiden, en zijn de kinderen bezig volwassen te worden. “Zij kunnen zich van de gebeurtenissen weinig herinneren”, zegt Emmeline. “Het speelde allemaal in de periode 2005-2009. Ze waren nog heel klein. Met hun vader hebben ze nu nog wel contact. Met verjaardagen belt hij, en af en toe appt hij.”

”Iemand zei me dat andere mensen er misschien ook iets aan zouden kunnen hebben’

Het boek dat Emmeline schreef is een beklemmend relaas van een dreigend gezinsdrama. “Het was een tip van de rechercheur bij wie ik een melding deed, om alles eens op te schrijven. Ik heb er heel wat jaartjes over gedaan, maar op 30 november 2021 was De geur van witte fresia’s klaar.

Ik wilde eerst gewoon vier exemplaren met een ringband. Eén voor elk van de kinderen en één voor mijzelf. Maar iemand zei me dat andere mensen er misschien ook iets aan zouden kunnen hebben. Dus heb ik zelf een uitgeverij opgericht en alles in eigen beheer gedaan. Er zijn nu ruim vijfhonderd exemplaren verkocht en inmiddels zijn de filmrechten verkocht aan productiebedrijf Lusus. Ook zijn er een e-book en een audioboek en wordt er momenteel gewerkt aan een Engelse vertaling.”

In het boek noemt ze zich Willemien Koudijs, die is getrouwd met Daan. De twee besluiten, na een aantal jaren in Engeland gewoond te hebben, terug te verhuizen naar Nederland. Hij is manager bij een bedrijf, zij is huisarts. Ruben, hun zoon, is een jaar oud en hun dochter Annefloor is net geboren. Alles lijkt voor de wind te gaan. Maar dan begint Daan gedrag te vertonen dat Willemien niet van hem kent. Zit hij gewoon niet goed in zijn vel of is er meer aan de hand? Intussen is Willemien zwanger van hun derde.

Het lijkt te veel te worden voor Daan. De crisismomenten stapelen zich hoe langer hoe meer op. Uit het boek: Ik krijg een sms van Daan: ‘Bel me nu ik wil niet meer verder leven’. Ik schrik me rot. We hadden afgesproken dat hij de kinderen op het kinderdagverblijf op zou halen. Snel open ik het tweede bericht met de valse hoop dat daarin zal staan dat hij het vorige bericht per ongeluk heeft verzonden. Maar nee. Sms van Daan: ‘Kinderen zijn thuis. Ik ga er nu een eind aan maken’.

Daan vertoont dit gedrag met regelmaat. Op een dag bedreigt Daan zijn baas met een mes en wil hij van het dak afspringen. Maar ook na dit soort gebeurtenissen neemt zijn vrouw niet de beslissing met hem te breken. Backhuys: “We hadden elkaar trouw beloofd in voor- en tegenspoed. Dat neemt niet weg
dat ik telkens weer overdonderd was. En later maakte hij dan weer excuses voor dit gedrag. Of hij beloofde te gaan praten met een psychiater of een andere hulpverlener en nu écht aan zichzelf te
gaan werken. Dan kwam hij met lijstjes aanzetten met daarop acties die hij zou ondernemen. Maar vervolgens deed hij er weer niets mee.”

Helaas ziet haar man volgens Backhuys nog steeds niet zijn eigen aandeel in de problemen. “Hij wijt het aan zijn slechte jeugd, zijn opvoeding, zijn moeder, kortom aan allerlei zaken die buiten hem zelf liggen. De diagnose egocentrisch narcisme is nog het best op hem van toepassing. En voor een narcist is alles altijd de schuld van een ander. Maar voor de kinderen blijft hij ‘papa’. Dat zal ik nooit bestrijden.”

Had ze de problemen van tevoren niet aan zien komen? Waren er eerder geen aanwijzingen? “Ja, er zijn een of twee momenten geweest waarop ik het vermoedelijk gezien heb. Maar ja, liefde maakt blind. Achteraf wijt ik het ook aan alle grote veranderingen die in korte tijd plaatsvonden. Ik was 34 toen ons eerste kind geboren werd en 35 en 37 bij de volgende twee. Dat vraagt heel veel van je, want ineens heb je – na een comfortabel en vrij leven als academicus – poepluiers, huilende baby’s, verstoorde nachten. Misschien speelde dat ook allemaal mee bij mijn man en heeft het iets dat er al was, getriggerd. Daar konden we moeilijk over praten.”

Inmiddels heeft Backhuys de hele geschiedenis achter zich gelaten. “Het was een enorme rollercoaster, maar de gebeurtenissen zijn naar de achtergrond verdwenen. Ik probeer de nare dingen te vergeten en ben nu erg gelukkig. Geniet ontzettend van mijn kinderen. Je kunt me nu gerust een blij mens noemen.”

De geur van witte fresia’s, willemienbloemink.nl