Weerwoord

Minister Edith Schippers reageert zelden op kritiek die in de media op haar werk wordt geuit. Toch deed ze dit afgelopen weekend wel op de recente publicatie van PvdA-senator Marijke Linthorst in NRC Handelsblad. Linthorst stelde in haar artikel dat in het huidige zorgstelsel de solidariteitsgedachte ver te zoeken is. In haar reactie stelt Schippers dat die solidariteit er in het huidige  stelsel juist wel is.

Waarom reageert Schippers nu wel? Blijkbaar vindt ze de discussie dermate fundamenteel dat haar weerwoord niet kon uitblijven. Terecht denk ik. Maar er is wel meer aan de hand. Het huidige stelsel dwingt iedereen om na te denken over de zorg en dat zijn we decennialang niet gewend geweest. We komen uit een stelsel waarvan we zonder rem gebruik konden maken en waarin de overheid alles voor ons regelde. Een ongelijk stelsel weliswaar, met zijn scherpe lijn tussen Ziekenfonds en particulier, maar wel een stelsel dat ons op geen enkele manier uitdaagde om na te denken over onze zorgconsumptie of de kwaliteit van de zorg die we ontvingen.

Zowel de zorgconsumptie als de kwaliteit staan nu fors ter discussie. De variatie in polissen biedt ons als verzekerden ruimte om te bepalen wat we voor die zorgconsumptie over hebben of willen betalen. Die ruimte werpt bij verzekerden de vraag op: “Wat krijg ik eigenlijk voor dat geld?”, met als gevolg dat zorgaanbieders worden uitgedaagd om hun kwaliteit inzichtelijk te maken. Beide partijen moeten dus in beweging komen en op de koplopers na hebben veel vertegenwoordigers van beide partijen daar eigenlijk geen zin in. Mensen hebben immers onder het mom van “We doen het toch al jaren zo” een natuurlijke afkeer van verandering. Maar het lijkt mij een onhoudbaar standpunt te stellen dat dit gedwongen nadenken per se de solidariteit in gevaar brengt. Het kan ons er ook juist toe uitdagen daarin een nieuwe balans te vinden.