Wie kaatst…
In principe heeft Hans Kerkkamp (bestuurder Atrium MC) gelijk. Hij stelt dat bij wet geregeld moet worden dat visitaties van wetenschappelijke verenigingen gedeeld worden met de raad van bestuur van het ziekenhuis waar de visitatie gehouden is. Zijn argument is valide: het maakt het voor bestuurders eenvoudiger een disfunctionerend medisch specialist aan te pakken. Hij had er nog een ander argument aan kunnen toevoegen. Vanaf 2015 declareert het ziekenhuis een all-in rekening bij de zorgverzekeraar. En omdat daarin het tarief van de medisch specialist is meegenomen, is verdedigbaar dat het bestuur dan ook inzicht wil in de vraag hoe goed die specialist functioneert en of het ziekenhuis dus wel waar krijgt voor zijn geld.
In dit laatste ligt echter een probleem besloten: niet alleen de bestuurder zal dit willen weten, maar ook de zorgverzekeraar die de rekening betaalt. Het is de medisch specialisten ongetwijfeld een fikse brug te ver om hun individueel functioneren bloot te leggen bij de zorgverzekeraar. Maar laten we wel wezen: er schuilt een zekere mate van redelijkheid in. Wie betaalt, heeft recht om de kwaliteit van zijn aankoop te kennen.
Maar aan het verhaal zit ook nog een andere kant. Wie kaatst kan de bal verwachten. Bestuurders kunnen ook falen. En medisch specialisten hebben dus een punt als ze reageren met de boodschap: ‘Okee bestuurder, maar dan jij ook. Gelijk oversteken’. Die vraag zal Kerkkamp ongetwijfeld krijgen. En dan ben ik benieuwd wat zijn antwoord is.
1 reactie
Merkwaardige blog. Wie wordt er hier vergeten?
“En omdat daarin het tarief van de medisch specialist is meegenomen, is verdedigbaar dat het bestuur dan ook inzicht wil in de vraag hoe goed die specialist functioneert en of het ziekenhuis dus wel waar krijgt voor zijn geld.
In dit laatste ligt echter een probleem besloten: niet alleen de bestuurder zal dit willen weten, maar ook de zorgverzekeraar die de rekening betaalt.”
—-
En wie betaalt de verzekeraar? Dat is toch de patiënt; 2x zelfs; Nominaal en inkomensafhankelijk.
En waarom mag de patiënt dan niet weten hoe de medisch specialist presteert? Waarom niet alle data gewoon op het internet, op de site van het betreffende ziekenhuis? Zie site Mayo Clinic hoe het al jaren gaat in de USA. Naar volle tevredenheid van de patiënten zelf. Van heinde en verre stromen zij toe. Waar openheid in prestaties al niet toe kan leiden. Zorg als export product!
Ook in Engeland wordt nu meer en meer transparantie bereikt door prestaties op het net te zetten: bottom line is dat niemand de slechtste wil zijn of blijven. Door openheid wordt automatisch een betere prestatie afgedwongen. Benchmarken binnen de NHS.
Frank van Wijck blijft wel heel erg hangen in het systeemmodel dat verzekeraars zorg inkopen namens hun verplicht verzekerden.
Verzekerden worden geacht met de voeten te stemmen als hun verzekeraar het laat liggen op criteria kwaliteit, kosten en toegankelijkheid. Achteraf beoordelen van ingekochte kwaliteit is in het geval van de Nederlandse Ziekenhuizen voor 60.000 mensen te laat, die hebben al vermijdbare onherstelbare schade opgelopen, en voor 2.500 mensen onmogelijk; die overlijden vermijdbaar!
Nog erger dan het onthouden van informatie over geboden kwaliteit is het onthouden van mogelijkheden van zorg; zie het verhaal van Patricia Vlasman, Openhartig.
Uitbehandeld in Nederland. Gaat naar de Mayo Clinic en krijgt daar te horen dat er een behandeling is voor haar kwaal en dat die in Nederland ook te krijgen is, maar daar wordt onthouden vanwege de kosten. De cardiologen aldaar hebben het haar nimmer verteld dat deze behandeling mogelijk was.
Uiteindelijk krijgt zij de behandeling wel in Nederland, maar het leed is dan al geschied.
Transparantie en keuzevrijheid. De VVD is er vol van, maar ze worden de burgers in dit land bewust onthouden.
Wie kaatst krijgt de bal inderdaad vol op de bek terug.
ANH Jansen
22 oktober 2012 / 13:18