Wilde Kerst
Elk jaar, tegen de tijd dat de oude baas met zijn witte paard en zijn gekleurde helpers het land verlaat, krijg ik de kerstkriebels. In mijn geval betekent dat doorgaans dat ik begin december de zolder op ga om de zorgvuldig op kleur gesorteerde kerstspullen eraf te halen en vervolgens ongeduldig ga zitten wachten tot die kerel eindelijk vertrekt. Want dan kunnen de kerstbomen uitgezocht en versierd worden.
Hoe anders was dat toen ik nog jong en ‘wild’ was? Van jullie leeftijd, zeg maar. Kerst was in die tijd nauwelijks meer dan een gezellige herinnering aan mijn kindertijd en een aanleiding om met vrienden verschrikkelijk op stap te gaan op 23 december. Om vervolgens tot Tweede Kerstdag met een houten hoofd door te brengen tussen de resten van een losbandig bestaan op de een of andere studentenkamer. Waarna er nog een bezoek volgde aan mijn ouderlijk huis. Met Oud en Nieuw (destijds in mijn hoofd véél leuker dan Kerst) ging alles nog eens in het kwadraat over, waarna de ultralange januarimaand begon.
Voor je het weet zit je leven vol verantwoordelijkheden
Maar ja, een mens wordt vanzelf minder wild en verzamelt along the way allerlei verantwoordelijkheden in de vorm van duurzame relaties, hypotheken, kinderen en werk. In mijn eerste jaren als verpleegkundige ging ik na de late dienst gerust nog de kroeg in met collega’s, ook al moest ik de volgende ochtend om 07.00 uur weer aantreden. Ging best, gewoon niet te veel drinken en ’s morgens even doorbijten. Moet er nu niet meer aan denken.
Inmiddels heb ik zelf een dochter die bijna klaar is om te gaan studeren. “Geniet ervan”, roep ik steeds tegen haar. “Time flies, voor je het weet zit je leven vol verantwoordelijkheden.” Moet ik toch eens mee stoppen. Ze zou zomaar het idee kunnen krijgen dat het alleen maar minder leuk wordt en dat is niet zo. Echt niet. Wel minder wild. Dus: enjoy! Voor je het weet zit je bij VvAA over het starten van een praktijk te praten.
