Zorg en welzijn

Bij wijze van uitzondering een keer een bericht uit de privésfeer. Volstrekt N=1, maar in het kader van de transitie in de langdurige zorg wel buitengewoon illustratief voor hoezeer zorg en welzijn communicerende vaten zijn.

Na het overlijden van mijn moeder, vijf jaar geleden, stortte mijn stiefvader in. Hij ging kwakkelen met zijn gezondheid, vereenzaamde en werd binnen korte tijd van een sportlustige zeventiger een echte oude man. De gemeente kwam hem snel tegemoet. Eerst met een scootmobiel en een verbouwing van de bijkeuken, zodat dit vervoermiddel veilig binnen kon worden geparkeerd. De kosten hiervan wogen blijkbaar voldoende op tegen het risico van diefstal of vernieling door verveelde dorpsjeugd. Met gemeente-eigendommen moet zorgvuldig worden omgegaan. Toen de huisarts na verloop van tijd constateerde dat het huis veel te groot werd voor mijn stiefvader, stond de gemeente wederom direct klaar. Binnen de kortste keren was een aanleunwoning geregeld, met overdekte doorloop naar het verzorgingshuis voor de maaltijden en de sociale activiteiten. Nu was hij echt oud, concludeerden we. En hij was het met ons eens.

Flash forward. Hij neemt computerles, gaat internet daten en krijgt een vriendin in zijn eigen leeftijdsklasse. Weg scootmobiel, weg verzorgingshuismaaltijden. Mijn stiefvader gaat weer intensief sporten en met die nieuwe vriendin gaat hij regelmatig op vakantie. Van een oude zeventiger wordt hij een jeugdige tachtiger. Vorige week volgde via mail het verhuisbericht. Weg aanleunwoning, hij gaat bij zijn vriendin wonen.