Zucht
Zorgprofessionals bezwijken zowat onder de regeldruk, bleek afgelopen week maar weer eens. Dat mag nieuws zijn voor de buitenwereld, maar u en ik wisten het natuurlijk allang. Ik heb trouwens nog zo’n open deur: zorgprofessionals zijn niet de enigen die dreigen te bezwijken. Want wat dacht u van (potentiële) patiënten? En dat lijkt me het tegenovergestelde van wat de bedoeling is van de relatie tussen zorgprofessional en patiënt.
Vandaag probeerde ik een afspraak te maken op een poli dermatologie. Niks bijzonders; gewoon een controle die eens per twee jaar plaatsvindt. Al veertien jaar, gaat altijd goed. In de even jaren bel ik de poli waar een aardige baliemedewerker de telefoon aanneemt en een afspraak voor me maakt nadat ik gemeld heb dat het weer tijd is voor de controle. Niks aan het handje. Behalve dan dit jaar, want de regel is ineens dat ik eerst naar mijn huisarts moet voor een nieuwe verwijsbrief.
De regel is ineens dat ik eerst naar mijn huisarts moet voor een nieuwe verwijsbrief
Ridicuul natuurlijk in dit geval, maar ik kan me er ergens nog iets bij voorstellen. Analytisch gezien dan. Als patiënt ben ik natuurlijk geïrriteerd. Want ik heb geen zin om naar de huisarts te gaan, dan wel deze te bellen of te mailen vanwege een verwijsbrief. Bovendien heb ik al een minuut of drie in de wacht gehangen om de poli te pakken te krijgen en de volgende werkbespreking is twee minuten geleden begonnen, dus ik heb ook geen tijd voor dit soort ongein. Maar goed, daar kan de poli-medewerker allemaal niks aan doen, dus ik zeg vriendelijk dat ik voor de brief zal zorgen en vraag wanneer ik kan komen.
“Ik mag helaas geen afspraak voor u inplannen zonder de code op de verwijsbrief”, zegt de medewerker enigszins beschaamd. “En het moment waarop ik u in het systeem zet, moet liggen ná het moment waarop de huisarts de brief heeft gemaakt. Anders wordt het consult niet vergoed. Nieuwe regel van de verzekeraars.” Ze zucht hoorbaar. Ik besluit niet moeilijk te doen, maar bedenk me wel dat we allemaal nog eens gaan bezwijken onder de regeldruk. Om nog maar te zwijgen over de kosten die die met zich meebrengt.
3 reacties
Nooit van gehoord: “code op de verwijsbrief”.
G K MItrasing
1 november 2014 / 21:17Dit zorgstelsel is het beste wat patiënt en hulpverlener ooit had kunnen overkomen.
Toch?
Ik ben overigens ook erg benieuwd naar “de code op de verwijsbrief”.
Wat houdt dat in?
E.Kriek
2 november 2014 / 18:35Voor wie wil weten hoe het met de code zit: die stond inderdaad op de verwijsbrief (die snel telefonisch werd geregeld met de doktersassistente) en er werd inderdaad om gevraagd bij mijn tweede telefoontje naar de poli. Braaf opgelezen en een afspraak gemaakt. Overigens was mijn redactioneel niet gericht tegen de poortwachtersfunctie van de huisarts (zoals sommige lezers van het tijdschrift dachten), maar tegen het fenomeen: the computer says no. De polimedewerkster kon namelijk zien dat dit een repeterende controle betrof en wilde in afwachting van de verwijsbrief wel een afspraak maken, maar dat kon niet omdat de code (waardoor men kan controleren of de verwijsbrief er wel eerder was dan mijn telefoontje) dan ontbrak. En dan mag zij geenafspraak in het systeem zetten.
Dat er bij een repeterende interval van 2 jaar af en toe eens een nieuwe verwijsbrief moet komen, begrijp ik wel (nog nooit eerder om gevraagd trouwens). Maar dat ik als ik eindelijk contact heb, weer op moet hangen, moet wachten tot het telefonisch spreekuur van de huisarts en dan pas een datum kan plannen als ik de code op de bewijsbrief heb, vond ik nogal irritant en weinig efficiënt. Na een veertien jaar durende aantoonbare behandelrelatie. Maar: er zijn ergere dingen.
Groet!
Marjan
2 november 2014 / 23:23