‘Alles draait om zorg’
Hoe lang heeft zijn monoloog geduurd? Tien minuten, een kwartier of langer? Ik durf niets meer te zeggen en al helemaal niets meer te vragen. We kijken elkaar aan. Is dit dezelfde man die pakweg anderhalve maand geleden op een ochtend een offerte kwam uitbrengen voor vervanging van de sloten op onze voor- en achterdeur nadat er op verschillende plaatsen in de buurt was ingebroken?
Diezelfde middag gebeurde er toen iets vreemds. Twee mensen belden aan. “Wij zijn medewerkers van Securitas en doen onderzoek naar de veiligheid in deze wijk. Mogen we even bij u binnenkomen.” Degene die de offerte kwam uitbrengen had mij al enigszins wantrouwig gemaakt maar deze heren waren beslist níet te vertrouwen. Ik probeerde het duo van mij af te schudden. “Mag ik wel even uw aandacht op iets vestigen,” zei één van hen: “dat slot op uw voordeur deugt niet; daar moet een nieuwe cylinder in en een kerntrekbeveiliging op.”
Moet je dokters louter vertrouwen omdat je van dokters verwacht dat zij te vertrouwen zijn?
Wat maakt dat ik mensen wel of niet vertrouw? Ik kan louter mijzelf als ijkpunt nemen. Gaat het om een bepaalde gelaatsuitdrukking, een witte jas of keurig pak, een correct voorkomen en/of de deskundigheid die iemand etaleert? Moet je dokters louter vertrouwen omdat je van dokters verwacht dat zij te vertrouwen zijn? Mag je van een medewerker van een beveiligingsbedrijf met een goede naam verwachten, dat hij betrouwbaar is? Ik vond de ietwat getinte man met zijn gemillimeterde haar en drie ringetjes in zijn linkeroor een tikkeltje louche overkomen; echt zo’n ijzervreter die je beslist niet in het holst van de nacht tegen het lijf moet lopen.
Het verbaasde mij dus niet toen de man tijdens zijn monoloog vertelde dat hij in een slachthuis had gewerkt. “Maar daar hadden mensen alleen maar interesse in dure wagens en wanneer je in meer geïnteresseerd bent, ben je daar niet op de juiste plek.” Waarom voelde deze meneer de behoefte om zijn leven op te rakelen? Louter omdat ik hem een kop koffie had aangeboden en met een paar vragen interesse had getoond? Of op jouw naambordje ‘dokter’ staat of niet, vrijwel bij iedereen staat de deur op een kier en wanneer men betrokkenheid ervaart wordt die deur plots wagenwijd opengezet en krijg je vrije toegang tot het leven van een ander.
In de nacht nadat hij voor zijn offerte was gekomen ging bij ons het alarm af. In pyjama liepen vrouwlief en ik naar beneden met een halve meter lange schijnwerper die zo nodig als wapenstok kan fungeren. We werden gebeld door de alarmcentrale. Wat was er aan de hand? Het was vals alarm maar nu was ik er helemaal van overtuigd dat er iets níet klopte. De medewerker van de alarmcentrale probeerde ons gerust te stellen: zo’n samenloop van omstandigheden komt wel vaker voor. Ik belde de politie: “U had ons meteen moeten waarschuwen want die mensen van dat zogenaamde bedrijf Securitas zijn niet te vertrouwen.” En wat te denken van die adviseur? “Dat is uw zaak!”
Stom of niet stom, we zijn over ons wantrouwen heengestapt en zijn uitgegaan van de goede naam van het beveiligingsbedrijf, waarop we een beroep hebben gedaan. De man heeft uiteindelijk de klus uitstekend geklaard. “Weet u wat ik deed, voordat ik met dit werk begon? Twee jaar was ik taxichauffeur en vervoerde ik kinderen met een mentale beperking. Dat verdiende te weinig om mijn gezin te onderhouden maar het was de mooiste tijd van mijn leven. Eigenlijk zou iedereen tijdelijk een dergelijke job moeten uitoefenen. Dan leer je wat het betekent wanneer mensen op jou moeten vertrouwen. Dat is zo belangrijk, zeker in de zorg, en uiteindelijk draait in ons leven alles om zorg!”