Artikel 13

Niet-gecontracteerde zorgaanbieders en zorgcowboys zijn niet per se synoniemen. Hoogleraar marktordening in de gezondheidszorg Marco Varkevisser had wat dit betreft zijn woorden misschien wat zorgvuldiger kunnen kiezen. Dit neemt niet weg dat zijn boodschap dat het nieuwe kabinet het lef moet hebben om artikel 13 van de Zorgverzekeringswet aan te passen er een is om serieus te nemen. Het hinderpaalcriterium uit artikel 13 schrappen is immers een doeltreffende manier om zorgaanbieders die – zoals Varkevisser het stelt – ‘er echt een potje van maken’ effectief aan te pakken. Voorwaarde hierbij is natuurlijk wel dat ‘er een potje van maken’ helder gedefinieerd is.

‘Het hinderpaalcriterium schrappen is effectieve manier om zorgaanbieders die er echt een potje van maken aan te pakken’

Varkevisser haalt ook twee belangrijke bijkomende argumenten aan. Ten eerste dat schrappen van het hinderpaalcriterium zorgverzekeraars de ruimte geeft om niet-effectieve zorg uit te sluiten van vergoeding, en zo bij te dragen aan zinnige en passende zorg. Wel iets wat tot discussie zal leiden natuurlijk. Het bewijs dat zorg niet effectief is, moet namelijk waterdicht zijn. Wat dit betreft heeft Zorginstituut Nederland een forse uitdaging.

Het tweede bijkomende argument dat Varkevisser noemt, is dat ook zonder hinderpaalcriterium de zwaar bevochten vrije artsenkeuze overeind blijft. “Alleen wordt niet alle zorg volledig vergoed”, zegt hij hier heel nuchter over. Een opmerking die bij een aantal mensen kwaad bloed zal zetten, maar waarvoor toch wel wat valt te zeggen. Toegang tot de zorg is een recht, maar daarmee is nog niet gezegd dat aan iedere vorm van toegang tot zorg hetzelfde prijskaartje hoeft te hangen.

Delen