Artsen met autisme

Onlangs lanceerde huisarts Els van Veen de site artsenmetautisme.nl. Ze kreeg vele reacties van zorgprofessionals met autisme, ook van co’s en studenten. Een van hen is fysiotherapeut in opleiding en heeft Asperger. Ze doet anoniem haar verhaal.

Tekst: Martijn Reinink

Sinds wanneer weet jij dat je autistisch bent?
“Een jaar geleden heb ik de diagnose gekregen. Een opluchting. Ik had al op jonge leeftijd door dat ik anders ben dan anderen. Ik had alle kinderboeken van Roald Dahl gelezen voordat ik naar groep 3 ging. Maar ik kreeg op mijn kop als ik voor mijn leeftijd te moeilijke woorden gebruikte. Ik heb daarom altijd geprobeerd te zijn zoals iedereen. Sinds de diagnose probeer ik gewoon mezelf te zijn, autistisch, want dat is wat ik ben.”

Waarom fysiotherapie?
“Ik vind het interessant, ik word er gelukkig van en het werk past bij me. Mede door mijn autisme. Ik heb extra sensoren. Ik kan goed kijken, voelen en aanvoelen; handige eigenschappen voor een fysiotherapeut.”

Met welke vooroordelen word je geconfronteerd?
“Dat autisten niet empathisch zijn. Dat we niet in de zorg kunnen werken. Maar dat is onwaar; velen zijn heel fijngevoelig. Bovendien is iedere autist anders. Dus als je er maar één hebt ontmoet, dan heb je er maar één ontmoet. Wat ik op school en stages heb gemerkt, is dat mensen die in de zorg werken een probleem van autisme maken. Patiënten niet. Die denken: deze fysio is misschien een beetje anders, maar ze kan me helpen.”

‘We kunnen zo veel, op een iets andere manier’

Waarom wil je anoniem blijven?
“Ik zou graag met naam en toenaam uitkomen voor mijn autisme, om het imago dat eraan kleeft te veranderen. We zijn heel leuke, eerlijke en mooie mensen, maar omdat ik nog niet gevestigd ben als fysiotherapeut, heb ik besloten mezelf te beschermen.”

Op welke manier maken ze op school een probleem van autisme?
“Ik voldoe in sociaal opzicht niet aan het beeld dat van een fysiotherapeut bestaat. Ik pas niet in het plaatje. Ik heb alles afgerond, mijn stages zijn goed beoordeeld, maar ik krijg geen diploma. Toen ik op de opleiding vertelde dat ik autistisch ben, kreeg ik als reactie: daar gaan we ons niet op aanpassen. Terwijl de opleiding dat verplicht is.”

Hoe zou de opleiding zich moeten aanpassen?
“Bij mij is alles even belangrijk. Ik onthoud heel veel gedetailleerde informatie, waardoor het soms even kan duren voordat ik het perfecte antwoord op een simpele vraag heb. Ze zouden me iets meer tijd kunnen gunnen, maar in plaats daarvan gaan ze meer vragen stellen als ik even bedenktijd neem. En als iemand mij vier vragen achter elkaar stelt, is het chaos in mijn hoofd.”

Wat zijn je toekomstplannen?
“Ik ben hard aan het vechten om mijn diploma te krijgen; de school mag mij dat niet ontzeggen. Gelukkig zijn er ook mensen die het mij wel gunnen en graag met mij werken. Verder wil ik me specialiseren, bijvoorbeeld in hand- of schouderfysiotherapie. En ik zou coach willen worden voor mensen met autisme die in de zorg werken of willen gaan werken. Ik hoop dat meer mensen met autisme voor fysiotherapie zullen kiezen. De meesten gebruiken als excuus: ik kan het niet, want ik ben autistisch. Dat wordt ze ook aldoor verteld. Maar we kunnen zo veel, op een iets andere manier.”