Balans
Ik las net het interview met gepromoveerd huisarts en docent huisartsgeneeskunde Pieter Barnhoorn. Eerder kreeg hij nogal wat kritiek op zijn ongenuanceerde uitspraak dat aiossen die tijdens de
opleiding overbelast raken misschien geen huisartsenmateriaal zijn. ‘Dat had ik niet moeten zeggen’, zegt hij nu en: ‘het is bovendien niet waar’. Wat hij bedoelde: het wordt na de opleiding ‘heus niet minder zwaar’ en dan is het belangrijk dat jonge artsen zich afvragen of ze dit wel willen voor de rest van hun leven en loopbaan. Want: ‘dokter ben je 24/7’.
Met het bewaken van de werk-privébalans heeft Barnhoorn niet zoveel. Sterker nog: hij moedigt collega’s doodleuk aan de controle los te laten en af en toe uit balans te raken. In zijn visie kan alsmaar bezig zijn met het zoeken naar balans en het bewaken van de grenzen juist zorgen voor overbelasting. Auw, daar zitten we dan met alle mooie balansprogramma’s en bewaak-je-grenzen-trainingen.
In een discussie kloppen vaak diverse redeneringen en hebben beiden gelijk
De afgelopen jaren staan in het teken van heftige polarisatie. De laatste tijd denk ik weleens dat we daarin met zijn allen te veel nadruk leggen op het afserveren van (de mening van) een ander en te weinig op het feit dat in bijna alle meningen wel iets zit wat de moeite van het serieus nemen waard is. ‘We luisteren vaak niet om te begrijpen, maar om te reageren’, las ik onlangs ergens. Dat doe ik zelf ook geregeld, realiseerde ik me. ‘Wat nou als beiden gelijk hebben?’, vroeg een lezer de redactie naar aanleiding van de duocolumn van Schmitz vs Snijders.
Dat zette me aan het denken, want heel vaak ‘kloppen’ in discussies diverse redeneringen. En dat geldt ook voor de uitspraken van Barnhoorn. De man zegt dingen om over na te denken. Die (kunnen) kloppen voor een deel van de aiossen. Maar dat neemt niet weg dat een kwart van de jonge dokters aangeeft last te hebben van overbelasting en dat we ze dus mogen en moeten helpen de balans te vinden en te houden. Opdat ze niet verloren gaan voor het vak.
