Schmitz versus Snijders: vooruitgangsoptimisten?
Hij is chirurg en opleider, zij is net klaar met haar opleiding tot chirurg. In een duocolumn bespreken Roderick Schmitz en Heleen Snijders relevante zorgthema’s, tegenstellingen én taboes.
Ha die Heleen,
“Als betweters worden gezien is nog tot daar en toe, maar als twee zuurpruimen voelt wel heel onaangenaam”, zo zei je laatst tegen mij. En je hebt gelijk, die kans is groot als wij op deze plek maand in maand uit een vinger heffen. En met tien vingers aan twee handen ga je na verloop van tijd onherroepelijk weer dezelfde vinger opsteken.
Maar dat is vandaag even niet anders: een krantenbericht vraagt er om, want ‘het lerarentekort blijft maar stijgen, ondanks investeringen van het kabinet’ kopte NRC. Dit ondanks het feit dat er meer subsidies kwamen om de werkdruk te verlagen en de salarissen van leraren te verhogen. Ook de voltijdsbonus, een proef die het afgelopen najaar werd gelanceerd om leraren meer uren te laten werken, is geen succes. Slechts een enkele school meldde zich voor deze pilot aan.
En daar gaat diezelfde vinger weer: natuurlijk werkt dat niet, omdat je eerst het vak aantrekkelijker moet maken door met name de administratie- en verantwoordingslast te verminderen. Geef professionals de ruimte om ze dat te laten doen wat ze leuk vinden en waar ze goed in zijn. Je moet in een lauw bad niet alleen de koude kraan opendraaien, dan weet je zeker dat iedereen eruit springt.
Ach Roderick,
Het voelt inderdaad onweerstaanbaar aanlokkelijk om uitgebreid op jouw zorgelijk geheven vinger in te gaan. Ik zou dan ook liegen als ik zeg dat ik mijn problemen niet dolgraag van me af schrijf. Neem dat personeelstekort. Voor ons chirurgen een dagelijks voelbaar fenomeen, wanneer we de zoveelste operatie afzeggen, of wanhopige huisartsen mededelen dat hun zieke patiënt niet terecht kan op onze tijdelijk gesloten SEH.
Om vervolgens bijna therapeutisch het doemscenario te willen aanhalen waarin ik beschrijf dat het probleem vanwege toenemende vergrijzing alleen maar zal groeien. En als laatste zou ik het niet kunnen laten vanaf deze comfortabele zijlijn allerlei manieren aan te dragen om dat koude bad dan vervolgens warmer te kunnen krijgen.
Tja Roderick, we hebben mensen nodig die ons waarschuwen voor toekomstige problemen. Maar minstens zo belangrijk zijn vooruitgangsoptimisten die ons helpen hoop te houden. Vandaag ben ik die laatste. Niet al te ingewikkeld, gezien mijn huidige verblijfplaats: een zonovergoten Curaçao waar ik, mijn vliegschaamte voorbij, met mijn gezin aan het bijtanken ben.
Volgens cijfers van het CBS blijft de economie groeien, ondanks personeelstekorten, oorlog en torenhoge inflatie; de opnieuw voorspelde COVID-uitbraak blijft deze winter vooralsnog uit; huisartsen, ziekenhuizen en verpleeghuizen zijn steeds vaker echt in gesprek, waardoor meer patiënten passende zorg krijgen; dappere jonge artsen zetten zich met Zin in Zorg in voor meer inspraak, meer ruimte voor persoonlijke ontwikkeling en positieve hervorming van de werkcultuur; er komt steeds meer aandacht voor preventie en duurzaamheid in de zorg; recentelijk is zeggenschap onder verpleegkundigen wettelijk geregeld. En, als klap op de vuurpijl mogen wij deze duocolumn nog een jaar voortzetten! Ik zeg:
wat wil een mens nog meer?
