Bazen

Op de afdeling waar patiënten vanaf de spoedeisende hulp worden opgenomen, loopt de internist dagelijks visite met een van de assistenten. Voor mij is dat even wennen. Ik ben gewoon één, hooguit twee keer per week met een baas langs de bedden te gaan. De overig dagen ga ik mijn eigen gang en is er alleen aan het einde van de dag een moment waarop we de patiënten – op papier -– bespreken.

Dat gaat op de acute afdeling wel even anders. Als je niet uitkijkt, loop je als een nutteloos verlengstuk achter de specialist aan, in een vertwijfelde poging om te onthouden welke behandeling iedere patiënt krijgt, terwijl je eigenlijk geen idee hebt wát de patiënt precies mankeert. Zolang je echter het initiatief behoudt en vragen stelt, valt er een hoop te leren. Juist omdat je samen de patiënten ziet, kan de internist je op dingen wijzen die bij een papieren visite nooit aan het licht zouden zijn gekomen.

Omdat de supervisie van deze afdeling iedere week wisselt, sta ik steeds weer met andere specialisten aan het bed. Ik bestudeer hun werkwijzen en verbaas me keer op keer. De internist die ik aan de telefoon nooit begrijp, geeft aan het bed heel boeiende colleges; die knorrige nefroloog blijkt in de interactie met zijn patiënten de vriendelijkheid zelve.

Als ik op een dag met een wat oudere internist visite loop, merkt een verpleegkundige op dat een van haar patiënten haar zo slecht verstaat. De internist loopt naar het bed en begint tot mijn verbazing in vloeiend Spaans een anamnese af te nemen. Het was hem opgevallen dat de achternaam van de patiënt uit Spanje afkomstig was…

Op een maandag sta ik met dr. W. zwijgend op de gang te wachten tot de verpleegkundige tijd voor ons heeft. Dr. W. kan soms nogal streng zijn en ik ben een beetje nerveus om samen met hem visite te lopen. Stel dat ik iets fout zeg! Dan klinkt er plotseling in de stilte een stem vanuit de jás van dr. W. ‘Laat me eruit!’ Vol verbijstering staar ik hem aan. De stem praat door en wordt gevolgd door de jingle van een bekend radiostation. “Oeps!” zegt dr. W. “Zeker niet vergrendeld!” En hij haalt zijn iPhone tevoorschijn, die inmiddels vrolijke kerstliedjes speelt. We schieten allebei in de lach.

Vanaf dat moment ben ik niet meer zo zenuwachtig en verloopt de visite een stuk beter. Bazen zijn immers ook maar mensen.