‘Bijdragen aan cultuurverandering’

Huisarts Noor Hamstra zet zich sinds een jaar met veel enthousiasme in voor Zin in Zorg. Eerst als deelnemer aan een Zin in Zorg-team en inmiddels als ambassadeur.

Tekst: Lyanneke Krauss | Beeld: De Beeldredaktie/Jean Pierre Jans

“Hoe kun je ademhalen en tegelijkertijd een boterham eten? Wat gebeurt er in je lichaam als je een bepaald medicijn neemt? Ik vond dit soort vragen altijd fascinerend en daarom koos ik voor de opleiding geneeskunde. Later ben ik met een wat meer holistische blik naar mensen gaan kijken. Ik vind het interessant om te zien hoe mensen met hun ziekte omgaan en om hen daarin te begeleiden. Daarom ben ik ook huisarts geworden. Ik vind het gewoon het mooiste vak dat er is!”

Warm bad

“De huisartsenopleiding voelde voor mij als een warm bad en dat gun ik iedere arts. We hadden bijna iedere week een terugkomdag en er was veel ruimte voor intervisie. De herkenning én erkenning die ik daar ervoer had ik als anios gemist. Toen ik in het derde jaar van mijn specialisatie de oproep zag voor deelnemers aan de beweging Zin in Zorg, heb ik mij gelijk aangemeld. Ik voel mij vooral aangesproken door de frisse wind die hier vanuit gaat. Door zaken bespreekbaar te maken, wil ik bijdragen aan een cultuurverandering in de zorg.”

Life event

“Het Zin in Zorg-team waar ik deel van uitmaakte, hield zich bezig met persoonlijke ontwikkeling en begeleiding. Dit onderwerp past perfect bij mij, juist omdat ik zo enthousiast ben over intervisie en coaching. Ik zeg wel eens dat het starten als dokter een soort life event is. Er komt zoveel op je af. Zelf neem ik nog steeds eens in de zes weken deel aan een intervisiegroep. Het helpt mij om bepaalde keuzes te maken en daardoor heb ik meer plezier in mijn werk.”

Ook maar een mens

“Een dokter is niet alleen een dokter, maar ook gewoon een mens. Dat betekent dat er voldoende ruimte moet zijn voor ontspanning. Helaas is zoiets als parttime werken nog steeds niet overal geaccepteerd. Daar zit een spanningsveld waar we over in gesprek moeten blijven. Want uiteindelijk hebben zowel collega’s als patiënten meer aan een fitte arts die met veel plezier aan het werk is, dan aan iemand die uitvalt door overbelasting.”