Bloed, zweet en tranen

In 2013 was het gewoon een van de vele fusienieuwtjes uit de reeks ziekenhuisfusies die we in die tijd meemaakten, de fusie tussen het HagaZiekenhuis in Den Haag en de Reinier de Graaf Groep in Delft. En de toetreding van het LangeLand Ziekenhuis in 2015 werd met ronkende taal aangekondigd: “Het markeert een historisch moment in de geschiedenis”, lazen we.

Nou, dat deed het zeker, famous last words want er rustte geen zegen op deze fusie. De medische staf van het Delftse ziekenhuis zag verlies van geld, opleidingsplaatsen én het ziekenhuis in Zoetermeer op zich afkomen. En de lokale zorgverzekeraar DSW liet er geen misverstand over bestaan dat de fusie er feitelijk nooit had mogen komen. “Vanwege de cultuurverschillen”, voegde Aad de Groot hier nog aan toe. Een interessante opmerking, met de fusie tussen AMC en VUmc in Amsterdam in het achterhoofd – maar dit terzijde.

En nu is bestuursvoorzitter Martin van Rijn dus ook om. De samenwerking tussen de drie ziekenhuizen verliep “met bloed, zweet en tranen” en leverde te weinig op. Er is een prostaatkankercentrum gebouwd en in de zomer gaat het orthopedisch centrum in Zoetermeer open, maar dat was het dan wel.

Over één ding blijven Van Rijn en De Groot het echter nog oneens. Waar Van Rijn zegt een grote verantwoordelijkheid te voelen om voor het LangeLand een duurzame toekomst te organiseren, zegt De Groot dat het helemaal niet de taak van andere ziekenhuizen is om een ziekenhuis overeind te houden. Maar misschien zijn ze het in de kern vooral oneens over wat ‘een duurzame toekomst’ precies inhoudt: een volwaardig ziekenhuis voor basiszorg of een poli voor andere ziekenhuizen.

Delen