Communicatie en dieren

Dieren worden vaak ingezet bij het bevorderen van communicatie.

Dit kan in levende lijve zijn maar ook als knuffel of zelfs als robot.

Bij de doelgroep van mensen met dementie, autistische mensen of verstandelijk beperkten hebben dolfijnen, (zee)honden en paarden hun diensten al bewezen.

In de behandeling van kinderen met een achterstand in de spraak-taalontwikkeling worden vaak speelgoeddieren of boekjes over dieren gebruikt. Wanneer een kind zich achter een dier kan ‘verschuilen’ wordt het vaak meer open. Ook spreken de verhalen over dieren de kinderen erg aan en wordt er meestal eenvoudige taal gebruikt zoals bij de verhalen van Nijntje. Veel kinderen leren al vroeg de geluiden die dieren maken, zoals ‘het hondje zegt waf’. Grappig is het om te bemerken dat dit geluid in andere landen vaak anders verwoord wordt, zoals bau bau in Italië voor een hondengeluid. Het geluid van de slang wordt tijdens de logopedie weer gebruikt voor articulatie en zo zijn er meer voorbeelden.

We hebben dus wel iets met dieren. Maar wat hebben dieren eigenlijk met ons? Hier heb ik wel eens met dierenartsen over gesproken. Ook een prachtberoep, maar ik herken echter wel wat zaken waar zij helaas ook vaak tegenaan lopen in hun werk. Graag wil ik hierover een volgende keer schrijven nadat ik wat meer informatie heb ingewonnen over wat hen bezighoudt in de praktijk en over het communiceren van dieren. Recentelijk werd op een feestje de titel hiervoor al aangedragen, namelijk refererend aan een bekend boek: Komt een varken bij de dierenarts.

Tot volgende week!