Communicatie

Tijdens een symposium over communicatie bezoek ik een workshop over samenwerken met collega’s. Een nuttig onderwerp, zo lijkt me, aangezien dit een groot onderdeel van mijn werk uitmaakt. Het programma is veelzijdig en de deelnemers (collega-AIOS van allerlei specialismen) zijn enthousiast, dus dat belooft wat.

De discussie die al snel losbarst, is zeker constructief. We spreken over de verschillen die tussen verschillende specialismen bestaan, ook in manieren van communiceren. Het gaat over constructief samenwerken, maar ook over het nut van (gezonde) competitie. Ik ben blij te horen dat ik mij niet als enige erger aan het feit dat er binnen ons ziekenhuis nog steeds geen eenduidige vorm van dossiervorming bestaat; een deel elektronisch, een ander nog steeds op papier.

Toch blijkt er binnen deze workshop een groot manco te zijn: de input van onze bazen, de specialisten zelf, mist. Ook met hen werken we immers samen – en het mag vanzelf spreken dat die ‘verticale’ samenwerking om een heel andere inzet vraagt dan de ‘horizontale’ samenwerking met een collega-AIOS.

Workshops te over met tips over hoe je kunt ‘onderhandelen met je opleider’. Maar zou het niet juist eens interessant zijn om de samenwerking tussen specialist en AIOS van beide kanten te belichten? Want, zo merkt een van de deelnemers aan het symposium terecht op, niet alleen wij kunnen iets leren van onze bazen. Waar het op samenwerking aankomt, valt er voor sommige specialisten ook best wat te leren van onze werkwijze.

Geheel toevallig of niet, in dezelfde maand als het symposium over communicatie wordt in ons ziekenhuis de aloude pieper vervangen door een hip mobieltje. Weg met het zoeken naar een telefoontoestel als je wordt opgeroepen terwijl je net door een lange ziekenhuisgang loopt! Vanaf nu kun je overal in het gebouw direct gehoor geven.

Wel is het even wennen aan alle nieuwe ringtones die tegenwoordig in het ziekenhuis weerklinken. Het monotone gebliep van een pieper was toch een stuk zakelijker. Ik hoop dat mijn collega’s snel gaan beseffen dat opnemen met alleen ‘hallo!’ niet zo kies is, ook al doe je dat met je eigen smartphone wel. Ook de specialisten moeten eraan wennen. Regelmatig wordt plotseling de verbinding verbroken of word ik in de wacht gezet, omdat iemand op een verkeerd knopje drukt.

Maar één voordeel heb ik al ontdekt: om vijf uur kan ik die telefoon gewoon uitzetten, zodat het dilemma van een alarmerende pieper als je nét je jas wilt aantrekken, voorgoed tot het verleden behoort.