Conflict met alleen verliezers

Webredactie | 2 mei 2013 | Leestijd: 1 minuut

In een middelgroot ziekenhuis trekt een longarts in 2010 aan de bel over een mogelijk disfunctionerende collega. De conclusie uit de interne en externe onderzoeken die volgen, is dat niet de betreffende arts, maar de vakgroep als geheel disfunctioneert. Hoe heeft dat kunnen gebeuren? Hoe degelijk en onafhankelijk gingen de onderzoekscommissies te werk? Een reconstructie.

Tekst: Roel Notten en Daan Marselis

Het is voorjaar 2007. De vakgroep long-geneeskunde van een middelgroot ziekenhuis verwelkomt een nieuwe collega: Nika Moldovan. De jonge longarts, die aanvankelijk als waarnemer begint, gaat enthousiast van start. Al snel valt het de leden van de vakgroep op dat ze toch wel erg gebrekkig Nederlands spreekt. De vakgroepleden staan niet alleen in hun waarneming. Ook een aantal patiënten stoort zich aan de moeizame taalbeheersing en klaagt hierover bij andere longartsen, als die Moldovans taken overnemen tijdens haar vakanties. Als de vakgroep Moldovan hierop aanspreekt, belooft zij beterschap en wordt afgesproken dat zij een cursus zal volgen.

Een jaar later moet worden besloten of Moldovan in aanmerking komt voor een vaste aanstelling. De sollicitatiecommissie heeft twijfels en adviseert, zoals blijkt uit de stukken, negatief. Het stafbestuur ziet daarin echter geen aanleiding om af te zien van de aanstelling. Andere kandidaten voor de functie hebben hun opleiding nog niet afgerond of zijn eerder al eens afgewezen. In juni 2008 wordt Moldovan voorlopig benoemd als staflid.

Naar aanleiding van berichtgeving over vermeende misstanden in de zorg deed Arts en Auto een oproep of u ooit ook de klok heeft geluid. Naar aanleiding van de reacties hierop schrijven Daan Marselis en Roel Notten een vierdelige serie over het fenomeen klokkenluiden. Dit is deel 2.
Het volledige klokkenluidersdossier leest u hier.

Lees verder (pdf).