De kosten van bezuinigingen

250 miljoen hier, 200 miljoen daar. 300 miljoen uit de verpleeghuissector, 40 miljoen uit de gehandicaptensector . Je hoort die ambtenaren, die in opdracht van het kabinet moeten zoeken naar bezuinigingen in de zorgsector, bijna verzuchten: ‘Dat schiet allemaal ook niet op zeg’.

Totdat een van hen met het idee kwam: ‘Hé, als we nou eens het eigen risico met honderd euro verhogen. Dan maken we een forse klap, want dat is per jaar in één keer 1,4 miljard’. Now you’re talking. Maar in de uitvoering zit natuurlijk wel een addertje onder het gras, want voor deze maatregel moet de Zorgverzekeringswet worden aangepast en worden getoetst aan het Europees recht. Daar gaat toch wel anderhalf tot twee jaar overheen, en de vraag van het kabinet was naar bezuinigingen die nu kunnen worden doorgevoerd.

‘Wat gebeurt er met mensen als ze worden geraakt door bezuinigingen op hun geneesmiddelenvoorziening of hun langdurige zorg?’

Maar eigenlijk gaat het om de achterliggende vraag: ‘Wat kosten die bezuinigingen?’. Huh, hoezo? Bezuinigingen leveren toch geld op? Dat lijkt misschien toch mooier dan het is. De vraag is immers wat er met mensen gebeurt als ze worden geraakt door bezuinigingen op hun geneesmiddelenvoorziening of hun langdurige zorg, of als hun eigen risico omhoog gaat. Welke gevolgen heeft dat voor de huisartsenzorg bijvoorbeeld? En hoe raakt het gemeenten als mensen door financiële stress in problemen komen en een beroep doen op sociale voorzieningen? Of: hoe raakt het andere ministeries als financiële stress leidt tot arbeidsverzuim? Er speelt immers toch al het een en ander op dit moment, en niet alleen voor de minima.

Je hoopt dus dat die ambtenaren een beetje doordenken. Het kabinet ook trouwens.