Noodlanding Gran Canaria
Op de oproep of er ooit tijdens uw vakantie een beroep op u is gedaan als zorgprofessional, kwamen tal van verhalen binnen. U leest ze hier in de reeks Dokter in de buurt?
Tekst: Daphne Uyterlinden | Beeld: Tamar Smit
We waren net opgestegen na onze vakantie – zes jaar geleden – op Kaapverdië, toen werd omgeroepen of iemand nitrofurantoine bij zich had. Ik vond het een opmerkelijke vraag. Acute blaasontsteking? Op mijn vraag aan de stewardess of er hulp nodig was, werd geantwoord dat er al een dokter bij was. Ik ben toch maar even gaan kijken. Een vrouw van rond de 50 lag hevig transpirerend en bleek op de grond. Ernaast zat een vrouw van mijn leeftijd. Toen ik zei dat ik huisarts was, reageerde ze opgelucht. Zij was kinderarts, het was al een tijd geleden dat ze een volwassene had behandeld.
De patiënt verloor bijna het bewustzijn. Ze vertelde nog wel dat ze druk op de borst had met uitstraling naar de linkerarm. Er was gelukkig een medicijnkit aan boord. De kinderarts prikte een venflon. Daar was ze meer ervaren in dan ik. We gaven de patiënt zuurstof en nitroglycerine. Haar tensie daalde echter fors waarna we haar weer vulden. We waren een goed team, de een deed de controles, de ander gaf de medicatie. De patiënt bleef stabiel en de pijn op de borst nam iets af. Maar het was nog vier uur vliegen; een noodlanding was onvermijdelijk. Zittend op de grond tussen de patiënt en de wand van het vliegtuig zijn we geland op Gran Canaria; een heftige landing, want er was veel turbulentie en het vliegtuig was veel te zwaar door alle kerosine.
Mijn zoontjes van 3 en 4 keken niet op toen ik weer naast ze kwam zitten
Nadat we de patiënt hadden overgedragen, bleek de impact van dit alles op de stewardessen. Een noodsituatie in het echt is toch wel heftig. We hebben dus ook nog psychische ondersteuning geboden. Na twee uur stegen we weer op. Mijn zoontjes van 3 en 4 keken niet op toen ik weer naast ze kwam zitten. Mijn echtgenoot had verteld dat er iemand niet lekker was geworden. Mama moest dus helpen, dat is toch de normaalste zaak van de wereld?
Daphne Uyterlinden (39, huisarts)
1 reactie
Zo’n verhaal heb ik ook.
We vlogen van Hong Kong naar Amsterdam vanuit Jakarta. We vlogen boven Kazachstan toen de purser vroeg of er een dokter aan boord was en zo ja of die zich bij haar kon melden. Ik lag te slapen, dus mijn echtgenote maakte mij wakker. “Je hulp is nodig”, zei ze. Het voelde alsof ik wakker was gemaakt tijdens een nachtdienst. Ik meldde me bij de purser waar ik werd doorverwezen naar de pantry waar de patiente op de grond lag. Een Australische internist was ook op komen dagen. De vrouw was in de veertig en sprak geen woord Engels , maar uitstekend Nederlands, omdat zei op familiebezoek was geweest in Yogyakarta en zowel de Indonesische als Nederlandse nationaliteit bezat. In overleg met de internist leek het ons beter dat ik (als huisarts) de leiding zou nemen , omdat ik de taal sprak. Ze had enorme buikpijn en ook diarree gehad, ze had verschijnselen van uitdroging. Af en toe viel ze weg en haar hypotensie bevestigde haar uitdroging. Ongetwijfeld had ze ook last van de lage luchtdruk. Een indrukwekkende set medisch instrumentarium werd ons aangereikt: van infuussets, zuurstofflessen tot laryngoscopen. We besloten haar te rehydreren en nadat de internist het infuusnaaldje niet in haar weggezonken venen kon krijgen , waagde ik een poging aan de andere arm en had meer geluk. We lieten NaCl/glucose inlopen in een klein half uur, terwijl we s-nachts boven Kazachstan vlogen met 900km/hr. Ik probeerde haar gerust te stellen en spoot een krampstillend middel (spasmolyticum) in om haar pijn te bestrijden. Het braken stopte en geleidelijk knapte ze op en trok de tensie bij. Daarna werd ik bij de captain ontboden die wilde weten of hij een voorzorgslanding moest inplannen in Kazachstan. Dit voelde heel vreemd aan, want ik werd verantwoordelijk voor enorme kosten voor de luchtvaartmaatschappij en een enorme vertraging voor honderden passagiers. “I have to decide, sir?”vroeg ik bedeesd. “Yes, doctor, you’re the expert, the plane is yours”. De beslissing greep mij enigszins naar de keel. Ik vroeg hoe lang we nog moesten vliegen. We waren halverwege met een vluchttijd van 12 uur. Mijn diagnose bleef een gastroenteritis met dehydratie en een acute buik, zoals een pancreatitis, ileus of galblaaslijden leek zeer onwaarschijnlijk. De internist wilde dat ik de beslissing nam en was ook niet erg ongerust . We vlogen zes uur door tot we op Schiphol landden. De patiente, die apart op een stoel werd gezet, heb ik regelmatig bezocht, onderzocht en moed in gesproken, maar ze knapte zienderogen op. Wel liet ik de captain weten dat ik de KLM arts op de grond nog even een laatste blik op haar toestand wilde laten werpen voordat ze per trein naar Den Bosch kon reizen. Ik werd gefeteerd door de luchtvaartmaatschappij op een cadeautje uit de taxfree shop. De internist en ik namen afscheid van elkaar bij de bagageband, maar over de afloop hebben ik niks meer gehoord. Geen bericht, goed bericht.
Mattees van Dijk
24 juli 2018 / 23:28