Doomscrollen
Het voelt laf dat ik de nieuws-apps van mijn telefoon heb gehaald. Kennisnemen van het lijden is toch het minste dat ik voor Oekraïne kan doen? Als ik als journalist het nieuws niet meer volg, wie moet het dan doen?
Bij elke grote crisis zat ik gekluisterd aan de liveblogs die nieuwsmedia bijhouden over de laatste ontwikkelingen. Ik wist precies hoe laat het RIVM de dagelijkse corona-besmettingscijfers bekend maakte, ik volgde van minuut tot minuut hoe een dolle horde bezit nam van het Capitool en hoe raketten insloegen in Marioepol.
Het geeft een gevoel dat ik erbij ben, maar met elk nieuw bericht neemt ook mijn onmacht toe en mijn boosheid om het onrecht. Elke keer is er die cliffhanger: hoe zal het aflopen? Die onzekerheid is erger dan slecht nieuws. In mijn hoofd spoken de verschillende scenario’s voor het vervolg, zonder dat ik de loop van de geschiedenis kan beïnvloeden.
‘Ik kijk nog maar twee keer per dag nieuws’
De verslavende werking van negatief nieuws heet ‘doomscrolling’. De term werd populair aan het begin van de corona-pandemie, toen veel nog onzeker was. Nieuwszoekers bleven doorklikken, op zoek naar meer duidelijkheid. Die aandacht voor gevaar is ingebakken in onze genen, het is een overlevingsmechanisme. Instinctief blijven we lezen, ook als onze telefoon de horizon verlegt tot ver voorbij directe bedreigingen.
Ik heb geprobeerd om leuke dingen te bekijken. Er zijn sites die zich specialiseren in goed nieuws, zoals
theoptimist.nl, thehappynewspaper.com en
goednieuws.nl. Er zijn ook genoeg mensen op sociale media die zich van hun beste kant laten zien. Maar dat voelt nog laffer. De wereld wordt niet vanzelf goed als we maar optimistisch genoeg zijn.
Ik kijk nu tweemaal per dag op mijn laptop naar het nieuws. Dat is genoeg om greep te houden op de werkelijkheid en me het lot van anderen aan te trekken. Maar het is te weinig om er helemaal door in beslag te worden genomen.