Dresscode

Ziehier de dresscode voor degenen die de afdeling Nucleaire Geneeskunde bezoeken in het kader van een botdichtheidsmeting:

Kledingstukken met metalen knopen/drukkers, plastic/metalen sluithaakjes, beugels, plastic/metalen ritsen of andere storende metalen of plastic onderdelen moeten uit voor het onderzoek.

Ik pak een willekeurig overhemd uit de kast en tel maar liefst 18 knoopjes. Dat gaat dus los mee in de tas voor het bezoek aan de specialist na de botdichtheidsmeting. Maar wat te denken van dat ene knoopje op mijn boxershort? Zou dat echt uitmaken of moet ik mij in zwembroek melden? Driftig ga ik op zoek naar een short zonder plastic/metalen knopen/drukkers, plastic/metalen sluithaakjes, plastic/metalen rits of andere storende metalen of plastic onderdelen. Mijn garderobe wordt uitgebreid met een knoop- en rits-vrije korte broek, die ik kan bewaren voor ik ooit opnieuw een botdichtheidsmeting moet laten doen.

De dresscode omvat trouwens ook nog een advies:

U kunt geschikte kleding zonder deze onderdelen thuis aantrekken, zodat u zich niet uit hoeft te kleden.

Wat moet ik hiervan denken? Een trui zonder overhemd eronder kan nog wel. Maar ik zie mijzelf niet in een joggingbroek door het ziekenhuis lopen. Wat is erop tegen wanneer ik net als voor een MRI-scan in het omkleedhokje mijn jas, broek en schoenen uittrek? Maar ter plekke kom ik erachter dat patiënten zich moeten uit- en aankleden in hetzelfde vertrek waar ook de botdichtheidsmeting wordt gedaan en de laborante haar bureau heeft. Tja… tijd is geld, zeker wanneer een meneer in een overhemd met zoveel knoopjes verschijnt.

In ’s-Hertogenbosch waren vroeger drie aparte ziekenhuizen. Slechts in één hiervan kon een botdensitometrie worden gedaan. Ik heb nooit beter geweten dan dat één specialist – een internist – op dit onderzoek kickte en hij slaagde er wonderwel in om huisartsen in de regio hiervoor ook enthousiast te maken. Onze collega had het tij mee, want in die periode werd osteoporose een ware hype. Een niet onbelangrijk deel van alle – royaal door farmaceuten gesponsorde – bijscholingen ging over dit onderwerp. Een botdichtheidsmeting behoorde bijna tot verplichte onderzoeken bij oudere vrouwen.

Ik besluit om maar de helft van de knoopjes dicht te doen

Al in mijn studietijd ontdekte ik dat menig specialist favoriete ziektebeelden had. De hoogleraar die colleges interne geneeskunde gaf, was verzot op drophypertensie. Bij elke patiënt met een verhoogde bloeddruk heb ik altijd keurig gevraagd naar de dropconsumptie. Protocollen gooiden helaas roet in het eten. Veredelde hobby’s horen hierin niet thuis. Tegenwoordig gaat het heel anders: fabrikanten van peperdure medische apparatuur zetten deze – zoals dat netjes heet – in de markt. Een investeerder bouwt hierom een privékliniek en gaat op zoek naar bijbehorend personeel inclusief één of meer specialisten.

De dame die het onderzoek bij mij uitvoert, weegt haar woorden op een gouden schaaltje. Met korte instructies manoeuvreert ze mij in de juiste positie en eer ik het in de gaten heb, is het eerste onderzoek – u moet één minuut heel stil blijven liggen – begonnen. Hierna wordt de exercitie wat hogerop herhaald: nu mag ik mij anderhalve minuut niet bewegen. Met de rug naar mij toegekeerd kijkt de laborante in het halfdonker naar het beeld op een scherm. Dit is beslist geen werkomgeving om gelukkig van te worden en ik krijg ook niet de indruk dat ik door een gelukkig iemand wordt geholpen.

Nog voor het onderzoek is afgelopen zoek ik naar het juiste moment om te vragen of ik wel even mijn meegenomen overhemd mag aantrekken. Ik wil toch immers netjes bij de specialist verschijnen. ‘Het onderzoek is klaar… u kunt gaan,’ zegt de dame kortaf. Dan stel ik mijn vraag. Ze zucht, maar geeft mij gelukkig toch haar toestemming. Ik baal omdat ik vergeten ben om tevoren de knoopjes van mijn overhemd los te maken. Hoor ik nog een zucht? De laborante is driftig het onderzoek aan het uitwerken.

Ik besluit om maar de helft van de knoopjes dicht te doen. Na een bedankje verlaat ik de halfduistere, raamloze kamer. Hopelijk is de volgende patiënt wat sneller zodat de drie extra minuten die ik nodig had weer ingehaald kunnen worden.