Drijfzand

Het financiële tekort waarmee fusieziekenhuis Zuyderland kampt, heeft forse en acute gevolgen: per direct een vacaturestop, geen verlenging van tijdelijke contracten en een rem op innovatieprojecten en niet-verplichte opleidingen. In dit licht is het nogal vreemd dat bestuursvoorzitter David Jongen aangeeft dat de raad van bestuur ‘tijdig’ heeft besloten bij te sturen om de financiële situatie te verbeteren. De centrale ondernemingsraad is dit duidelijk niet met hem eens. “Er is ook wel erg laat aan de bel getrokken”, zegt voorzitter Kosta Sultanis in De Limburger.

Jongen spreekt nu van een “financieel grote uitdaging die het fundament van ons ziekenhuis moet versterken.” Vraag is in hoeverre dit de juiste boodschap is en of het ziekenhuis niet juist zijn fundament moet verkleinen. Het ziekenhuis heeft in 2016 voor vier miljoen euro meer zorg verleend dan met zorgverzekeraar VGZ was afgesproken. Zo’n afspraak komt tot stand op basis van afwegingen van beide partijen, tegen de achtergrond van de beweging die zich in het totale Nederlandse ziekenhuislandschap afspeelt: substitutie van zorg van tweede naar eerste lijn. Dat fundament waarover Jongen het heeft, ligt dus voor een belangrijk deel buiten de ziekenhuismuren. Wat in deze tijd vooral gebouwd moet worden, is de samenwerking met de andere zorgaanbieders in de regio, om te voorkomen dat patiënten onnodig op de afdeling spoedeisende hulp of in een ziekenhuisbed belanden.

Een ziekenhuis dat alleen aan zijn eigen fundament denkt, is gebouwd op drijfzand.