Droomvrouw

Ik ben onder de indruk. Hoe krijgt ze het voor elkaar? Deze droomvrouw voldoet aan werkelijk alle eisen die de samenleving aan vrouwen stelt. Het is de bedoeling dat ze moeder werd. Check, drie kinderen (één met een beperking). Niet zomaar een moeder, maar een Goede Moeder. Check, getuige haar museumwaardige verjaardagstraktaties.

Het is de bedoeling dat ze werkt – ze trotseert 9-urige werkdagen vol peuter-terreur in de kinderopvang. Het is de bedoeling dat ze mantelzorgt. Juist, wekelijks wast ze haar 79-jarige moeder. Het is de bedoeling dat ze slank wil worden. Check, altijd bezig met tijdrovende diëten.

Dan moet ze nog haar sociale contacten onderhouden – ook dik in orde: ze volgt trouw de socials plus alle appgroepen van clubjes en school. Tot slot – de economie moet draaien – wordt ze geacht een goede consument te zijn. Check, ze drinkt dagelijks een redbulletje, want dat geeft je toch vleugels?

Er is één maatschappelijke verwachting waar ze nog mee worstelt

Ze is er bijna, want er is één maatschappelijke verwachting waar ze nog mee worstelt. Gelukkig zijn. En daarom zit ze voor me. Ze huilt. Het zwarte gat van angstige en sombere gedachten trekt aan haar, steeds sterker. Ze is bang te falen op alle fronten.

‘Wat is er mis met mij?’, vroeg ze aan een reeks hulpverleners, waarop een reeks diagnoses volgde met bijbehorende medicatie: AD(H)D, burn-out, depressie plus het meer vintage ‘surmenage’. Inmiddels fluistert de publieke opinie haar in dat het wel eens een hormonaal probleem zou kunnen zijn. De vraag aan mij is welke hormonale ontregeling dan, en hoe die haar eerdere diagnoses en medicatie beïnvloeden.

Dat hormonen een belangrijke rol spelen in hoe vrouwen zich voelen, lijkt me een no brainer. Maar welke cocktail van oestrogeen, progesteron, testosteron, noradrenaline, dopamine, serotonine, taurine en caffeïne zou kunnen zorgen voor rust in haar hoofd en lijf? Ik heb geen flauw idee.

Wat als we het gesprek verplaatsen naar een buurthuis waar smartphones geen bereik hebben?

Ik stel me voor hoe het zou zijn als we het gesprek terugbrengen van complexe moleculaire interacties naar alledaagse menselijke gevoelens. En wat als we het gesprek verplaatsen, weg van de spreekkamer, naar een buurthuis waar smartphones geen bereik hebben? Een plek waar ze met andere ouders, mantelzorgers, collega’s en vrienden live kan vertellen hoe het is om aan al die verwachtingen te voldoen. Ergens waar ze herkenning vindt bij mensen die in hetzelfde schuitje zitten, waar ze even stil kan zijn of om hulp kan vragen.

Toegegeven, gelukkig zal ze er niet van worden. Maar in gezelschap van al die aanklooiende medemensen blijkt dat misschien ook niet meer nodig. Check.