Een magisch moment
Het was een magisch moment. Daxwaz en ik wachten in een kil gezondheidscentrum op de logopedist. We zijn ruimschoots op tijd. De 15-jarige Iraakse asielzoeker pakt zijn mobieltje en toont mij wat hij heeft geschreven:
Beoordeel de zee niet op haar uiterlijk
als je niet ziet wat erin zit.
Beoordeel mensen niet op hun uiterlijk
als je niet ziet wat erin zit.
Misschien is hun binnenkant
dieper dan de zee.
Ofschoon het woordje ‘ik’ ontbreekt zouden deze regels uitstekend bij een zelfportret van Daxwaz kunnen passen. Wanneer kinderen tijdens hun puberteit hun blik hemelhoog werpen laten zij hun zicht beslist niet verstoren door grauwe wolkenpartijen maar wanneer zij de diepte in worden gesleurd zijn er evenmin valbrekers.
Plots ervaar ik de magie van het moment: de deprimerende sfeer tijdens het wachten in een bijna ijzige ruimte wordt van het ene op het andere moment doorbroken door een poëtisch fragment uit de ziel van een puber. Twee uitersten treffen elkaar. Je zou het van de daken willen schreeuwen, maar dit blijft onbereikbaar ver onder de radar van de media.
“Ik vraag mij ook niet af waarom ik ademhaal”
Ooit belde een straatgenoot bij mij aan. Zijn kleindochter was kort na haar geboorte overleden. Zijn vraag was of ik een gedicht voor haar afscheidsdienst wilde schrijven. Vanzelfsprekend heb ik dat gedaan. Gelukkig vond de familie het een mooie tekst. Maar het verzoek confronteerde mij met een radeloos gevoel van onmacht: ik kan niets op commando schrijven!
De woorden die je nu leest zijn langzaam in mij opgekomen. Het is mijn taak om in correct Nederlands zinnen te formuleren. Maar het is de inspiratie die hier écht leven in blaast. Meer dan tien ordners zijn gevuld met boeiende artikelen voor het geval er geen inspiratie is (mijn grootste angst als schrijver). Maar die inspiratie dient zich tot nu toe godzijdank altijd aan.
Media zijn slaven van de actualiteit maar ook van lezers, luisteraars en kijkers geworden. Voor twee, laat staan drie oorlogen is doorgaans geen plek in het NOS-Journaal, want dan verslapt de aandacht. Een ‘leuk’ item moet sombere berichtgeving compenseren. Wat als ‘actualiteit’ wordt gebracht is feitelijk een keuze en ‘hot items’ worden gretig overgenomen en uitgemolken.
Soms zoom ik in woord of beeld extreem in op een actualiteit. Een detail kan soms het geheel overstijgen. Maar wat in de ‘onderstroom’ van ontwikkelingen en trends gebeurt, boeit mij eerlijk gezegd veel meer. En ik word vooral geïnspireerd door kleine, onbeduidende maar soms ook magische momenten die voor niemand lijken te tellen maar toch aandacht verdienen.
Ik stel mijzelf nooit de vraag waarom ik schrijf en kunst maak. Ik vraag mij ook niet af waarom ik ademhaal. Schrijven, kunst scheppen en ademhalen zijn voor mij noodzakelijk om in leven te blijven. Ik ben eerlijk genoeg om toe te geven dat wat er na mijn dood gebeurt met alles wat ik heb geschreven en gemaakt me wel ter harte gaat, maar ook die vraag stel ik mijzelf liever niet.
Ignace Schretlen is deze maand tien jaar blogger en schreef in deze periode zeshonderd blogs.
