Een pijnlijk afscheid
Voor Rob
Op 19 april 2004 kondigde jij in een persoonlijke brief aan mij jouw prepensioen per 1 mei van dat jaar aan ‘na ruim 29 jaar bij de TROS gewerkt te hebben’: ‘de meeste voldoening heeft mij mijn werk als eindredacteur van TROS-Teletekst gegeven’. De geneeskunde bracht ons bij elkaar. ‘Voor de TROS is de door jou verstrekte medische informatie, waarmee je in december 1982 (!) begonnen bent, inmiddels uitgegroeid tot een fundament van de vaste pagina’s (van de TROS). (…) Inmiddels zijn al duizenden bijdragen van jouw hand op Teletekst verschenen.’
Het medialandschap verandert voortdurend. Teletekst staat onderaan in de hiërarchie maar trekt nog altijd zoveel kijkers dat het voortbestaan voorlopig nog niet wordt bedreigd.* Elk bericht – en dat was er elke dag één – moet wat betreft inhoud en omvang voldoen aan een aantal eisen. Beknopte, heldere en vooral juiste medische informatie geven blijft een lastige opgave. Ik heb mij nooit laten verleiden door aanbiedingen van de farmaceutische industrie om over één van hun producten te schrijven. ‘Verkapte reclame’ die kijkers misleidt vind ik uiterst verwerpelijk.
Rob: ‘Menig kijker moet van informatie die op zijn of haar situatie van toepassing was, groot voordeel hebben gehad. Kijkers belden of schreven ook met vragen over bepaalde berichten. Zij en ik ook waardeerden het zeer, dat jij deze vragen telefonisch of schriftelijk uitvoerig wilde beantwoorden.’ Dat deed ik eerlijk gezegd niet altijd even graag, maar wanneer mensen de moeite doen om jou via het hoofdkantoor van een omroep te bereiken (en zich niet laten afschepen) dan weet je één ding zeker: zelfs achter een simpele vraag zitten vaak torenhoge zorgen!
Je vertrouwde mij dingen toe die mij behoorlijk boos maakten
Rob: ‘Eén keer heb ik persoonlijk heel erg geprofiteerd van jouw advies als arts. Dat was toen je me – na aanhoring van mijn klachten – dringend verzocht direct een verwijzing naar een cardioloog te vragen. Daar ben ik je nog altijd dankbaar voor.’ Niet alleen jij werd patiënt. Ook mijn eigen gezondheid baarde zorgen. Zo werden wij langzaam steeds meer lotgenoten. Na jouw vertrek las ik op een dag op ‘mijn’ Teletekst-pagina dat ik had besloten om te stoppen. Maar ik wist van niets. Uiteindelijk moest ik doorprocederen tot de Hoge Raad om mijn recht te halen. Jij steunde mij!
De ruim twee decennia die na jouw vertrek bij de TROS zijn verstreken, bleven wij met elkaar in contact op dezelfde wijze waarop we altijd met elkaar contact hadden: afwisselend belden we elkaar. Bij elk telefoontje leek jouw situatie zorgelijker, maar je relativeerde jouw klachten vaak alsof het om iemand anders ging. Wat dokters tegen jou zeiden leek je klakkeloos aan te nemen, ook wanneer je hen niet begreep en menig bezoek tot meer vragen leidde dan er werden beantwoord. Op een dag vertelde je mij dat een dokter zonder enige uitleg had gesproken over de ziekte van Parkinson.
Van het ziekenhuis ging je via een hersteloord en naar een verpleeghuis. Je vertrouwde mij dingen toe die mij behoorlijk boos maakten. Maar we deelden helaas een pijnlijk gevoel van machteloosheid. Door al die jaren heen had ons contact iets van een lange weg zonder zijwegen. Ik kon geen kant op. Drie weken geleden zag ik dat je had geprobeerd om mij te bereiken. Twee of drie uur later belde ik terug. Een vrouw, die lang voor jou heeft gezorgd, nam op en vertelde dat je was overleden. Een maand tevoren had je mij ook gebeld. Ik zal mijzelf nooit vergeven dat ik jou toen niet – voor het eerst in mijn leven – heb teruggebeld. Sorry… dat is zwaar klote!
Beste Rob, met heel veel verdriet neem ik nu afscheid van jou!
Ignace
