Een slabber

Wat doet die slabber op het bijzettafeltje in onze voorkamer? Onze kids hebben al minstens driemaal hun slabbertijd achter de rug en als kleinkinderloos echtpaar krijgen wij nooit peuters of kleuters over de vloer. Tot vanmiddag. De Syrische statushouder Nourhan is kortgeleden teruggekomen van een bezoek aan zijn vaderland en wil graag met zijn dochtertje Badia bij ons langskomen. Omdat ik gasten een warm hart toedraag, had ik voor het meisje wat speelgoed gekocht, want voor de spelletjes die bij ons thuis nog rondslingeren, moet Badia nog een paar jaar groeien.

Mia toverde echter – van God mag weten waar – een fraaie slabber tevoorschijn met een maan en twee katten in pasteltinten van het Belgische merk ‘de Witte Lietaer’. Een betere kwaliteit bestaat er op deze aardbol niet. Ooit kocht ik deze peperdure slabbers in de hoop dat onze kinderen zo lang mogelijk hun slabberloze kindertijd zouden uitstellen.

Want eenmaal zonder slabber wordt het leven een stuk serieuzer: knoeien is dan uit den boze. Wanneer kinderen hun volgende fase richting volwassenheid ingaan, weet je als ouder dat hun leukste tijd voorbij is, al behoor je dit natuurlijk niet hardop te zeggen. Dus vreugde alom dat Badia ons weer voor even het vertrouwde jonge papa- en mama-gevoel teruggeeft. 

De zeer sober en bewust levende Nourhan is het toonbeeld van een verscheurde wereld

De zeer sober en bewust levende Nourhan is het toonbeeld van een verscheurde wereld: een broodarm Syrië, waar de economische situatie de laatste jaren nog verder is verslechterd, maar waar mensen het leven wél met elkaar vieren, en een steenrijk Nederland, waarin alles vooral leuk en fijn moet zijn, maar waar wel het échte levensgevoel en de onderlinge verbondenheid ontbreken.

Wanneer Nourhan, die in Nederland hard nodig is, geen verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd had gekregen maar – zoals Geert Wilders dat verwoordt – had moeten oprotten, was hij verplícht geweest om naar Syrië terug te keren, waardoor dat verscheurde gevoel misschien minder heftig zou zijn geweest. De lachende gezichten in het Nederlandse straatbeeld doen hem niets. Die maken deel uit van het gespeelde leven, dat op de social media wordt gepropageerd.

Hij was nauwelijks de Syrische grens over of de stroom viel uit. Elektriciteit wordt in Syrië gedoseerd. Onderwijs is geen vanzelfsprekendheid. Kinderen worden ingezet om inkomen te genereren. Maaltijden bestaan uit het allergoedkoopste voedsel. Voor regelmatig vlees is geen geld. Wanneer de soldaten op militaire posten langs wegen niet corrupt zouden zijn, zouden zij helemaal geen geld hebben om hun gezinnen te onderhouden.

Nourhan had de havenstad Latakia en Aleppo met de bekende burcht willen bezoeken, maar verzwikte tijdens joggen zijn enkel. Van de dokter mocht hij kiezen: wel of geen gips. Hij koos voor het laatste en vervroegde zijn terugvlucht met een week omdat hij hunkerde naar Badia. Maar nog geen week in Nederland verlangt hij alweer even hevig terug naar Syrië. Nog voordat Badia de slabber is ontgroeid, hoopt hij – het liefst met zijn dochter – terug naar Syrië te gaan. Jammer voor Nederland maar Nourhan kiest voor het echte leven en niet voor een gespeeld bestaan. Ik zal hem heel erg missen!

Om redenen van privacy zijn de namen gefingeerd.