Eén vraag

In het korte interview dat BNR gisteren had met Chris Oomen van DSW, stelde de redactie helaas één vraag niet. Oomen vertelde dat hij gebruik maakte van een haakje in de wet dat hem als zorgverzekeraar de mogelijkheid biedt om geheel of gedeeltelijk af te zien van het eigen risico, als hij dit gebruikt als instrument om patiënten te sturen naar de door hem als wenselijk beschouwde zorgaanbieders. Oomen gaf aan deze mogelijkheid te willen gebruiken om zijn verzekerden te sturen naar álle zorgaanbieders, met uitzondering van degenen die frauderen of kwalitatief dermate onverantwoord werk leveren dat je er überhaupt niet naar toe zou moeten willen als je zorg nodig hebt.

Hebt u daar een lijstje van, meneer Oomen?

De vraag die hier helaas achterwege bleef was: “Hebt u daar een lijstje van, meneer Oomen?”. Zo’n lijstje is immers de heilige graal voor zorgverzekeraars. Het is hét middel op basis waarvan ze goed onderbouwd tegen de verzekerde kunnen zeggen: ‘Ga alsjeblieft naar A en niet naar B met die zorgvraag’ en waarmee die verzekerde dit advies nog kan – en waarschijnlijk zal – accepteren ook. De vrije artsenkeuze waarop een aantal partijen in het zorgdebat zo hameren zou een stuk minder relevant zijn als die verzekerden helder inzicht hadden in waarvoor ze kiezen.

Gelukkig begint de laatste jaren meer transparantie te ontstaan over de kwaliteit van het zorgaanbod. De route die Oomen nu kiest komt daarom wel op een interessant moment. Die transparantie biedt immers ook andere zorgverzekeraars de kans om dat haakje in de wet te benutten om de verzekerden tot partners in de ontwikkeling van een toekomstbestendig zorgaanbod te maken.