Eerste patiënt

Mieke Bakker (22) is master 1 student tandheelkunde.

Met een flink verhoogde ademfrequentie en gebalde vuisten loop je de wachtkamer in. Zweetdruppels verzamelen zich op je zojuist droog geboende voorhoofd en je bril begint van je neus te glijden, terwijl de hele wachtruimte zich naar jou toe draait. Twintig paar ogen kijken je aan, en jij stamelt: “Eh… hallo? Ik zoek meneer Jansen…?” Enige respons blijft uit, misschien had je dit niet moeten fluisteren. Je haalt diep adem, en voor een tweede keer: “Meneer Jansen? Afspraak om kwart voor twee?” Dit lijkt te helpen, er gaat zowaar iemand staan. Je maakt aanstalten om naar meneer Jansen toe te lopen, maar je struikelt en belandt face down naast de voeten van meneer Jansen.

Hilariteit alom natuurlijk, en jij wil alleen maar zo snel mogelijk verdwijnen van deze aardbodem. Je krabbelt overeind, stelt jezelf voor (met een nog roder hoofd en nog meer zweetdruppels) en loopt met meneer Jansen naar de behandelkamer. In alle chaos loop je verkeerd, want we zaten vandaag beneden en toch niet boven. Samen met meneer Jansen maak je daarom gezellig nog een rondje door de wachtkamer. Eenmaal aangekomen in de behandelkamer, gaat meneer in de stoel zitten. Je denkt galant te zijn door een beker water aan te reiken, maar laat deze net te vroeg los… oh my god, kan deze behandeling nog erger worden?

Dan hoor je ineens een bekend deuntje en voel je een soort trilling – je ogen gaan open. Badend in het zweet zie je op je telefoon dat het kwart voor 7 is, en dat de eerste patiënt er over vier dagen is. Misschien gaat het morgennacht beter.